Pages

Sunday, March 7, 2010

ခရေမှတ်စု




………………
…….
……………..
……..

ရွာကျနေတဲ့ အမှောင်တွေကို ဖြေးဖြေးရှုရှိက် ပုံတူညများစွာကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့တယ်။
လမ်းမထက်က စိတ်စွတ်ကြောင်းမှာ … ငါ့စိတ်တွေ ငါဒရွတ်တိုက်ဆွဲလာခဲ့တာ မာကျူရီမီးရောင်အောက်မှာ အထင်းသား။


‘‘အမျိုးသားပြန်လည်သန်စွမ်းရေး’’ ဆိုင်းဘုတ်ကိုမြင်မှ … လမ်းတွေအတော်ပြောက်ခဲ့တာကို မေ့ထားတာ ပြန်သတိရလာတယ်။ ငါ့ကိုယ်ပေါ်တစ်ဝက် လမ်းမထက်မှာ ပုံလျှက်တစ်ဝက်ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်က မှိုန်လျှော့အားနည်းနေတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ငါ့ကိုကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်းဘုတ်ကိုကြည့်တယ်။
သူ့ပါးစပ်က စကားလုံးတလုံး ထွက်ကျလာတယ်။ အမှောင်တွေရောထားတဲ့လေပြေတွေကြားထဲက ကျွန်တော်တယောက်သာ သူ့ပြောတဲ့ စကားလုံးကို ပီပီသသကြားလိုက်ရတယ် … ။

‘‘အစနှင့်အဆုံး’’


သူဟာ ပန်းတစ်ပွင့်ဆိုလျှင် ပန်းတစ်ပွင့်မဟုတ်တာပိုသေချာသွားခဲ့တယ်။ ပန်းဟန်ဆောင်ထားတဲ့ စိတ်ခရေပွင့်တွေဆို ပိုမှန်လိမ့်မယ်။ ဒီနေရာမှာ စန္ဒာယား သံကို ထည့်လိုက်ရင်ပိုကောင်းလိမ့်မယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တင်စားတော့မဲ့ စကားလုံးတွေက မလုံလောက်တော့လို့ပါ။ အနုပညာရဲ့ အမြင့်မားဆုံး ဂီတထဲက ဘယ်တူရိယာမှယှဉ်လို့မရတဲ့ စန္ဒာယား သံနဲ့ဆို အနည်းငယ်လုံလောက်သွားလိမ့်မယ် … ။ မိန်းမတိုင်းဟာ မိခင်ဖြစ်မလာခဲ့ပေမဲ့ မိခင်မေတ္တာဟာ မိန်းမတွေမှာပဲရှိတယ်ဆိုတာ …

ကျွန်တော် တယောတစ်လက်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်တယော မထိုးတတ်ခဲ့ပါဘူး ။
(သွားရောင်းစားမလို့)

မိဘတိုင်းက သားသမီးအပေါ် အရမ်းမျှော်လင့်ထားတယ်လို့ တချို့ကပြောတယ် ။ တချို့က သားသမီးတွေက မိဘတွေအပေါ် အရမ်းမျှော်လင့်ထားတယ်လို့ပြောတယ်။ မိသားစုဘဝဆိုတာ မျှော်လင့်တာတွေကို ဖြစ်လာဖို့ ပေါင်းစုဖြစ်တည်ထားတဲ့ မိုးတွင်းကာလ ကောက်ရိုးအသိုက်ကလေးပါပဲ ။ အမြဲပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ ကောက်ရိုးမျှင်ကလေးတွေတော့လိုတာပေါ့။ ကျွန်တော်လေ ကျွန်တော်ဟာ ကျွန်တော်မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်းကို မိတ်ဆွေတွေ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြချင်တယ်။ ကျွန်တော်မပြောဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။
(အသံဝင်နေလို့)

ကျွန်တော် သက်တန့်မှတ်စု တစ်ခု လက်ဆောင်ရခဲ့တယ်။ အမည်နာမ အမျိုးမျိုးခေါ်ဝေါ်တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီကပေါ့ ။
(ခွေး မ ဝက် မ)

အဲဒီ့မှတ်စု စာအုပ်ကလေးထဲမှာ ကျွန်တော်ဟာ ကျွန်တော်မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်းကို ပြောပြနိုင်ခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် ဘဝမှာ ရှင်းလင်းလတ်ဆတ်သွားလိုက်တာ မြက်ခင်းတွေ သူတို့ကိုယ်ပေါ်က နှင်းခက်တွေကို ခါထုတ်လိုက်သလိုပါပဲ … ။ ဘယ်သူမှမသိကြဘူး ။
(ဘယ်သိမလဲ)
...

ခွေးတစ်ကောင် စွဲစွဲငင်ငင် အူ လိုက်တာကိုပဲ အမှောင်အတွက် သိပ်လိုက်ဖက်တဲ့ ဂီတတစ်မျိုးလားလို့ လမ်းပေါ်က စိတ်ကိုကျွန်တော်မေးကြည့်တယ်။ သူက တိတ်နေတယ်။ ဘာမှပြောစရာ စကားမရှိတော့လို့လား။ မပြောချင်တာလား။ ကျွန်တော်ပြန်မမေးမိပါဘူး။ တခါတလေ လူဆိုတာထက် စိတ်ဆိုတဲ့ သတ္တဝါတွေက ဆွံ့အမှုံတေနေကြတာ မဟုတ်လား။ နောက်အနည်းငယ်ကြာတော့ ကျွန်တော်သတိထားမိတယ်။ ကျွန်တော်လမ်းလျှောက်နေတာလား ခရီးတော့အတော်ပေါက်လာခဲ့တယ် ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲရပ်နေတယ်လို့ပဲထင်နေခဲ့တာ နောက်မှသေချာကျွန်တော်သိလိုက်ရတယ် ။ ကျွန်တော် အသေအချာကို ဒီနေရာမှာရပ်နေခဲ့တာပါ။ ကျွန်တော့်ခြေထောက်အောက်ကလမ်းတွေက သူ့အလိုလိုရွေ့နေကြတာလေ။ ကျွန်တော့်ကို လမ်းတွေက လမ်းလျှောက်ရင်း ခရီးဖေါက်ခဲ့ကြတာပေါ့။
(ကျွန်တော်က ခြောက်လမ်းသွားကြီးပါ)

အမှန်တော့ ကျွန်တော်တို့ မွေးကထဲက ရပ်နေခဲ့ကြတာပါ။ လမ်းတွေက ရွေ့နေ ကမ္ဘာကြီးက လည်နေတာကိုသတိမထားမိတော့ပဲ ကျွန်တော်တို့လမ်းလျှောက်တယ်လို့ပဲ လူတွေထင်နေခဲ့ကြတာလေ။ ကျွန်တော် ငိုကြွေးခဲ့တယ် ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေမဟုတ်ပါဘူး။ မျက်ရည်တွေမဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော့် စိတ်တွေ ….

 သွေ့ခြောက်သွားတဲ့ သူမ မျက်ရည်တွေသာ ရနံ့ရှိမယ်ဆိုရင် ခရေ ရနံ့ရမလား ဒါဆို ကျွန်တော် ရင်ဘတ်အောက်က ဥတုပျိုလေးထဲမှာ ဖန်ကြုပ်လေးနဲ့ ရနံ့တွေ ဖမ်းလှောင်သိမ်းထားလိုက်မယ်။ မငိုပါနဲ့တော့ကွာ မင်းသောက ကိုဘေးလူတစ်ယောက်က မျက်ရည်တွေနဲ့အားပေးနေလို့လဲ အပိုပါပဲ။ သောကကို ကျွန်တော်တို့ သိမ်းထုတ်မေ့ပျောက်ဖို့ အသင့်ဖြစ်ရင် အားယူပျံတက်လာမဲ့ မနက်ခင်းနေရောင်တွေနဲ့ ဘဝမှာ ပျော်ရွှင်မှုတွေရှိလာအုံးမဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ရွက်လွှင့်နေကြအုံးမယ်။

Middle in no where

ဘယ်မှန်းမသိတဲ့ အလယ်ခေါင်တည့်တည့်မှာ ကျွန်တော်ရောက်နေတယ်။ သေချာလား ကျွန်တော်ရောက်နေတာ ။ ဘာကိုမှမရှိတော့တဲ့ ပစ္စုပန်အခွံသက်သက်ကြီးသာ ပိုင်ဆိုင်မှုကို ပုံသဏာန်အမျိုးမျိုးနဲ့ ဖွဲ့အိမ်ထားကြ။



nelay





1 comment:

thioo said...

တခုခုေတာ့ နားလည္လိုက္သလိုပဲ