ေရာ့တိေရာ့ယဲ ျပႆနာ
ငါ့ကိုမသတ္ႏိုင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္မ်ားနဲ႔
ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက အလုိမတူပဲ အိမ္ယာဖြဲ႕ေနတဲ့ မိတ္ကပ္ေတြ
ဆံႏြယ္ဖ်ားက ေျခရာမေပၚတဲ့ ပ်က္လုံးေတြ
ရယ္သြင္စူးရွ သူအိုၾကီးရဲ႕ အေယာင္ေဆာင္ေက်ာရိုးေတြ
လက္ဖ၀ါးေတြ ဖိသိပ္လြန္းလို႔ ရပ္တန္႕သြားတဲ့ အသက္ရႈသံေတြ
ေသလြန္မွ အရိုးၾသဇာနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးအုံးမဲ့ ေသာက အညႊန္႕စုတ္ေတြ
ေသြးအေျခေတြသုတ္ၿပီး ေသၾကမဲ့လမ္းမွာ
သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ဖို႔ ေရြးျခယ္လြန္း ေနၾကပုံက
အသက္ငင္ေနတဲ့ သစ္ပင္ကို
ေရးလက္စ ကဗ်ာေတြ မျပီးေသးခင္
ေဆးထထယူေနရတဲ့ တစ္ဖက္သတ္ျခင္းနဲ႕
အစြန္းေရာက္ၾကည္လင္မႈမ်ိဳးေတြပါပဲ
လက္ေခ်ာင္းေတြေအာက္က အေရေၾကာင္းေတြ ငိုေနလြန္းလို႔
ဟင္းလင္းျပင္ထဲက သံရုပ္ကို ဘာၾကီးေတြထုတ္ထုတ္ၿပီး
ရာသီဥတုလုပ္ေနၾကတာလဲ
ငါ့ကိုယ္ငါလြမ္းလြန္းလို႔ နံရံေပၚက သမိုင္းေတြစုတ္စုတ္ျဖဲၿပီး ေထြးထုတ္
ဘယ္ေတာ့မွ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ‘‘ဟ’’ လုံးၾကီးကို
လူနင္ရာ ရပ္ကြက္မွာ အၾကီးၾကီးထုတ္ၿပီး ခ်ိတ္ထားရအုံးမယ္
သိပ္စရာမရွိေတာ့တဲ့ အိုင္ထဲက ဖားကို
မႈန္႕လုံးၾကီးေတြပဲ သၾကားကပ္ကပ္ၿပီး ေၾကြးေနရတာ
ၿငီးေငြ႕လွတယ္လို႔ မဆိုသာေတာ့ပါဘူး
စိတ္ကုိက အေပါက္ေတြ ေဖါက္ၿပီးသားမို႔
ဘယ္လို မိုးေတြ ရြာသြန္းလို႔ ပ်ိဳးေနပါေစ
ၾကိဳးကေလး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေနာက္ေနတဲ့ ရတုကိုမ်ား
ကိုးေခါက္ေအာ္ၿပီး ခါးပုံစ ေတြသိပ္ၾကပ္လြန္းလို႕
ေသြးမေလွ်ာက္ေတာ့တဲ့လမ္းေတြေပၚပဲ
ဒိြခႏၶာပရုတ္လုံးၾကီးကို ပစ္ပစ္လွဲ ခ်င္ေနေတာ့တယ္ ။
nelay
No comments:
Post a Comment