လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေျခေထာက္မ်ား
ဒဏ္ရာဟာ မလုံေလာက္ေတာ့လို႔ ကိုယ့္ခ်ဳပ္ရိုးကိုယ္ ျပန္ျပန္ေျဖေနရတယ္
ေကာင္းကင္ရဲ႕ အနားသားေတြသာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းတတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ငါက ဘာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို အေၾကြလဲ ၿပီး ထည့္ေပးမွာလဲ … ေက်ာေပးရတာ ရိုးလာလို႔ အရိုးအက္ေၾကာင္းေတြကို ႏွဲ႕ ႏွဲ႕ တမ္းကစားရတာ ေပ်ာ္လာတယ္ ။ မေရရာျခင္းဟာ ေသခ်ာျခင္းရဲ႕ အေ၀းဆုံးက ေအာ္သံေတြ … ေျခႏွစ္ဖက္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ေျခရာေတြ ငိုေနၾကသလား .. မူးမူးၿပီး ရႈေနၾက ေလထဲမွာ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလုံး ေသေနတဲ့ အနံ႕က ရက္ရက္စက္စက္လွတယ္.. စာအုပ္ေတြ စိုက္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ဆံႏြယ္ေတြ ေသဆုံးမွ မီးရႈိ႕ေလာင္ျမိဳက္ ၾကမယ္ … ပုန္းခိုေနတဲ့ အသက္ရႈသံတိုးတုိးကေလးရဲ႕ အေနာက္ … မွန္ကြဲစေတြနဲ႔ .. အ .. ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ခြဲခြဲထုတ္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနရတယ္ … ေရထဲႏွစ္သတ္ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးေတြ မေသႏိုင္ေသးဘူး အေရျပားကို လွီးၿပီးမွ သန္႔စင္မႈကို စိုက္သြင္း ၾကမယ္ဆိုရင္ စိတ္ေတြ အျပိဳင္းျပိဳင္း ရြာခ် လို႔ မေသဆုံးႏိုင္ဘူး …. နံနက္စာနဲ႔ စကားထာေတြ သိမ္းၿပီး အံ့ဆြဲကို သူ႔ရင္ဘတ္ ထဲ သူျပန္ထည့္ … မွတ္ဥာဏ္ကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ႏွိပ္စက္ဖို႔ ငါ ဗူး ေတြ ငါဗူးေတြ ငါဗူးေတြ ပန္ဒိုရာထဲ အျပည့္ … စကားေျပာေနတဲ့ ငါလား စာေရးေနတဲ့ ငါလား ငါေျပာေနတဲ့ ငါလား ငါတစ္ခုခုကို ေရြးျခယ္ဖို႔ သစ္ေျခာက္ပင္ရဲ႕ အနားသား စြတ္က်ယ္ကို လက္ဇက ၀တ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀င္လာခဲ့ … အလုပ္ေတြ အားလုံးဟာ ေျမပုံေပၚ အသက္နဲ႔ နာမည္ေရးၿပီး စိုက္စုိက္ထားတဲ့ သခ်ိဳင္း လြင္ျပင္ ေတြပဲ စကၠဴ ေတြအားလုံးဟာ ေျမၾကီးေတြပဲ ၀ါး သံ ကို ၾကားရလား ၀ါး အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ေနတဲ့ ျငီးျငဴသံဟာ ေသခါနီး အသက္ငင္ေနၾက အခုထိ ေျခလွမ္းဟာ ေကာင္းေကာင္း မလွမ္းရေသးဘူး ၀ါသနာ ေတြ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အခ်င္းခ်င္း သတ္ေသ သြားၾကတာ အတုံး အရုန္းပဲ … ငါ မနင္းရက္ပါဘူး … နံနက္ခင္းေပါင္းမ်ား စြာ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီး သတ္ေသ သြားတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ျမင္မေကာင္းဘူး …. ငါဘာလို႔ ပုလင္းေတြ ကမ္းေပးလိုက္မိတာလဲ …. ဒါဟာ နံရံေပၚမွာ ဟပ္ေနတဲ့ နံရံအေရာင္ ကို ငါ့ပါးစပ္ထဲက ထြက္က်လာတဲ့ အေရာင္နဲ႔ ငါ ေရးျခယ္လို႔ မျပီးႏိုင္ ေသးခင္ မီးစာကုန္တဲ့ အထိျဖဳန္း … ဆရာ၀န္က ၀င္လာတာနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ၿပီ .. အဲ့ဒီ့ အထိကို ျဖဳန္း ျဖဳန္း ျဖဳန္း ျဖဳန္း .. ျဖဳန္း ဟာ ဘာသာ တရား တစ္ခုခုရဲ႕ ေျပာစကား ဆို စကား ကို နားမေထာင္ ခဲ့ ဘူး .. ေနာက္ေက်ာ ေပး ေလွ်ာက္ ေနတဲ့ လမ္း ေတြဟာ ဘာလို႔ သစ္ေတာအုပ္နဲ႔ ျမဴေတြၾကီး ပဲ ပါပါေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနရတာလဲ … ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ အေတြးစ ဟာ လည္ေနတဲ့ အရာ တစ္ခုခု မွာ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ကို လိမ္က်စ္ မိသြားရမွာ …. ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို ငါတိုးတုိးကေလး ေျပာလိုက္တယ္ ဒီေနရာကို ငါလိမ္ၿပီး မင္းကို ေခၚလာတာလို႔ … ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက အခ်ိဳေတြ ထည့္လိုက္တယ္ ငါ့စကားလုံး ထဲက အခါးေတြ ထည့္လိုက္တယ္ … ငါ့ အတိတ္ ဆူဆူပြက္ပြက္ကို ေလာင္းခ် လိုက္တယ္ … ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ထည့္ၿပီး ငါ့ကိုယ္ငါ ခပ္နာနာကေလး ေမႊလိုက္တယ္ … အိပ္ငိုက္ေနရင္ ေသာက္ဖို႔ ဘာမွ မေရာထားဘူးလို႔ ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို ငါေျပာၿပီး တုိက္ရတယ္ …. အိပ္ယာခင္း ဆိုတာ ေစ်းထဲက ေစ်းေပါေပါ ပိတ္စေပၚမွာ L အို V အီး ဆိုတဲ့ သေကၤတ ပါေနတာ ကို ေခၚတာ ။
nelay
ဒဏ္ရာဟာ မလုံေလာက္ေတာ့လို႔ ကိုယ့္ခ်ဳပ္ရိုးကိုယ္ ျပန္ျပန္ေျဖေနရတယ္
ေကာင္းကင္ရဲ႕ အနားသားေတြသာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းတတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ငါက ဘာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို အေၾကြလဲ ၿပီး ထည့္ေပးမွာလဲ … ေက်ာေပးရတာ ရိုးလာလို႔ အရိုးအက္ေၾကာင္းေတြကို ႏွဲ႕ ႏွဲ႕ တမ္းကစားရတာ ေပ်ာ္လာတယ္ ။ မေရရာျခင္းဟာ ေသခ်ာျခင္းရဲ႕ အေ၀းဆုံးက ေအာ္သံေတြ … ေျခႏွစ္ဖက္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ေျခရာေတြ ငိုေနၾကသလား .. မူးမူးၿပီး ရႈေနၾက ေလထဲမွာ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုလုံး ေသေနတဲ့ အနံ႕က ရက္ရက္စက္စက္လွတယ္.. စာအုပ္ေတြ စိုက္ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ဆံႏြယ္ေတြ ေသဆုံးမွ မီးရႈိ႕ေလာင္ျမိဳက္ ၾကမယ္ … ပုန္းခိုေနတဲ့ အသက္ရႈသံတိုးတုိးကေလးရဲ႕ အေနာက္ … မွန္ကြဲစေတြနဲ႔ .. အ .. ေနတဲ့ ဒဏ္ရာကို ခြဲခြဲထုတ္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနရတယ္ … ေရထဲႏွစ္သတ္ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးေတြ မေသႏိုင္ေသးဘူး အေရျပားကို လွီးၿပီးမွ သန္႔စင္မႈကို စိုက္သြင္း ၾကမယ္ဆိုရင္ စိတ္ေတြ အျပိဳင္းျပိဳင္း ရြာခ် လို႔ မေသဆုံးႏိုင္ဘူး …. နံနက္စာနဲ႔ စကားထာေတြ သိမ္းၿပီး အံ့ဆြဲကို သူ႔ရင္ဘတ္ ထဲ သူျပန္ထည့္ … မွတ္ဥာဏ္ကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ႏွိပ္စက္ဖို႔ ငါ ဗူး ေတြ ငါဗူးေတြ ငါဗူးေတြ ပန္ဒိုရာထဲ အျပည့္ … စကားေျပာေနတဲ့ ငါလား စာေရးေနတဲ့ ငါလား ငါေျပာေနတဲ့ ငါလား ငါတစ္ခုခုကို ေရြးျခယ္ဖို႔ သစ္ေျခာက္ပင္ရဲ႕ အနားသား စြတ္က်ယ္ကို လက္ဇက ၀တ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀င္လာခဲ့ … အလုပ္ေတြ အားလုံးဟာ ေျမပုံေပၚ အသက္နဲ႔ နာမည္ေရးၿပီး စိုက္စုိက္ထားတဲ့ သခ်ိဳင္း လြင္ျပင္ ေတြပဲ စကၠဴ ေတြအားလုံးဟာ ေျမၾကီးေတြပဲ ၀ါး သံ ကို ၾကားရလား ၀ါး အခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ေနတဲ့ ျငီးျငဴသံဟာ ေသခါနီး အသက္ငင္ေနၾက အခုထိ ေျခလွမ္းဟာ ေကာင္းေကာင္း မလွမ္းရေသးဘူး ၀ါသနာ ေတြ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ အခ်င္းခ်င္း သတ္ေသ သြားၾကတာ အတုံး အရုန္းပဲ … ငါ မနင္းရက္ပါဘူး … နံနက္ခင္းေပါင္းမ်ား စြာ အိပ္ေဆးေသာက္ၿပီး သတ္ေသ သြားတဲ့ ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ျမင္မေကာင္းဘူး …. ငါဘာလို႔ ပုလင္းေတြ ကမ္းေပးလိုက္မိတာလဲ …. ဒါဟာ နံရံေပၚမွာ ဟပ္ေနတဲ့ နံရံအေရာင္ ကို ငါ့ပါးစပ္ထဲက ထြက္က်လာတဲ့ အေရာင္နဲ႔ ငါ ေရးျခယ္လို႔ မျပီးႏိုင္ ေသးခင္ မီးစာကုန္တဲ့ အထိျဖဳန္း … ဆရာ၀န္က ၀င္လာတာနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ၿပီ .. အဲ့ဒီ့ အထိကို ျဖဳန္း ျဖဳန္း ျဖဳန္း ျဖဳန္း .. ျဖဳန္း ဟာ ဘာသာ တရား တစ္ခုခုရဲ႕ ေျပာစကား ဆို စကား ကို နားမေထာင္ ခဲ့ ဘူး .. ေနာက္ေက်ာ ေပး ေလွ်ာက္ ေနတဲ့ လမ္း ေတြဟာ ဘာလို႔ သစ္ေတာအုပ္နဲ႔ ျမဴေတြၾကီး ပဲ ပါပါေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနရတာလဲ … ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ အေတြးစ ဟာ လည္ေနတဲ့ အရာ တစ္ခုခု မွာ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ကို လိမ္က်စ္ မိသြားရမွာ …. ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို ငါတိုးတုိးကေလး ေျပာလိုက္တယ္ ဒီေနရာကို ငါလိမ္ၿပီး မင္းကို ေခၚလာတာလို႔ … ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက အခ်ိဳေတြ ထည့္လိုက္တယ္ ငါ့စကားလုံး ထဲက အခါးေတြ ထည့္လိုက္တယ္ … ငါ့ အတိတ္ ဆူဆူပြက္ပြက္ကို ေလာင္းခ် လိုက္တယ္ … ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ထည့္ၿပီး ငါ့ကိုယ္ငါ ခပ္နာနာကေလး ေမႊလိုက္တယ္ … အိပ္ငိုက္ေနရင္ ေသာက္ဖို႔ ဘာမွ မေရာထားဘူးလို႔ ငါ့ေျခေထာက္ေတြကို ငါေျပာၿပီး တုိက္ရတယ္ …. အိပ္ယာခင္း ဆိုတာ ေစ်းထဲက ေစ်းေပါေပါ ပိတ္စေပၚမွာ L အို V အီး ဆိုတဲ့ သေကၤတ ပါေနတာ ကို ေခၚတာ ။
nelay
No comments:
Post a Comment