ကျုပ် လူ့ပြည်မှာရှိစဉ်က
မရှုံးခဲ့ချင်ပေမဲ့ အနိုင်လဲမလိုချင်ဘူး
ကမ်းနဖူးမှာ ကိုယ့်လိပ်စာကိုယ်တူးပြီးရှာနေခဲ့တာပါ။
ရှေ့တစ်လှမ်းအစနဲ့ နောက်တစ်လှမ်းအဆုံးမှာ
ကျုပ် အိပ်မက်တွေဗလာကျွံ့ကျ
ရာဇဝင်တွေ နူးညံ့စွာ လိပ်ပြာလွှင့်သွားဖူးတယ်။
တစ်တောလုံးကြားအောင်
ကျုပ် သွေးတွေသန့်စင်ခဲ့ဖူးပါတယ် ...။
မုဆိုးတစ်ပိုင်း ယုန်ငယ်ရိုင်းက
နှလုံးခုန်နှုန်း ပေါက်ကွဲသွားအောင်ခြောက်လှန့်လို့
ကျုပ်သွေးတွေ
ညံ့ ...
ညံ့ ...
ညံ့ ...
အပြစ်တွေဆက်ချုပ်လိုက်တိုင်း
ကျုပ် အနာတွေ မှန်မကြည့်ရဲတော့ဘူး ... ။
အစွဲအလမ်းတသီတတန်းနဲ့ ခမ်းနားပြနေတဲ့
ပတ်ဝန်းကျင် ပုတ်သိုးသိုးကို
စံလွဲမှု မယဉ်မကျေးနဲ့
ကျုပ် ကိုယ်ကျုပ် စိုက်ထူပြိုလဲ ...
ဘာလို့ မသေသေးတာလဲ
ဘာလို့ မသေသေးတာလဲ
ဘာလို့ လဲမသေတာလဲ ... ။
ကျုပ် စိတ်တခိုးသတ္တိကို ဖောက်ဖွင့်ခိုးယူသွားတဲ့ညက
စာချုပ်တစ်စောင် ကျုပ် ရခဲ့တယ် ... ။
မချိပြုံးနဲ့ပြုံး နေလိုက်ပါတယ် ... ။
ငါဆိုတဲ့ မိတ်ဆွေနဲ့ အရိပ်ဆိုတဲ့ အတိတ်ကောင်ကို
ဒါလုံလောက်တဲ့ ဖေါ်ရွေမှုမျိုးပါပဲ ... ။
ကျုပ် သေရင် မြေမမြှုပ်ပါနဲ့
မြေသြစာ ညစ်ညမ်းလိမ့်မယ်
ကျုပ် သေရင် မီးမရှို့ပါနဲ့
လေထု ဓါတ်ပျက်လိမ့်မယ်
ကျုပ် စိတ်သွေးသားတောင်းဆိုမှုက
ကဝေပျိုကို ခေါ်ပြီး
"ဟတ်ချလောင်း" အမိန့်နဲ့သာ
အရင်က ခြောက်နာရီတိတိမှာ ဖြောက်ပစ်လိုက်ပါတော့ဗျာ ... ။
nelay
1 comment:
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဒီလိုသေဘာထားတဲ့လူတစ္ေယာက္က ဘာလိုေသးလဲဗ်ာ။ ေကာင္းတယ္ဗ်။
Post a Comment