ျပက္လုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္

ျပက္လုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္
Wednesday, June 10, 2009 at 1:40pm




ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပါးပါးလႊာလႊာ
ပ်က္ေၾကြထားတဲ့ ဝတ္မႈံျဖစ္တယ္။

ညဟာအရင္ကထက္အေရာင္မွိန္ေနခဲ့တာ

ေလအထက္က ေျခရာက သတိျပဳမိတယ္။

ဝလုံးမေရးေတာ့ေပမဲ့
ဂဏာန္းေျခာက္လုံးတိတိကိုႏွိပ္ၾကည့္တယ္
ဂဏာန္းေတြေရခ်ိဳးေနတာ ျဖစ္ပါေစ ...

၁။ စိတ္နာရီ
၂။ မညီညႊတ္တဲ့မိနစ္
၃။ ၃၄စကၠန္႕
မိုးဖြဲတို႕လွစ္ခိုတဲ့ သစ္ရိပ္မွာ
အရိပ္မရွိတဲ့လူတေယာက္
စိတ္ေတြမမွိတ္အားဘူး သူ႕အာရုံမွာ
ဘာမွလုပ္မရတဲ့ စိုးစိတ္ေတြစုိရြဲကုန္လြန္ ...

ဝတ္မႈံမရွိတဲ့ မ်က္မျမင္တေကာင္ရဲ႕ ေငါင္စင္းစင္းအေတြးအေခၚ
ေျပာင္းလဲမႈတစုံတရာ ဘာကိုမွမျမင္အားေတာ့ဘူး

ေနလုံးဟာဝင္ၿပီးခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ကမၻာတိုင္ၿပီလဲ
ရြက္လႊင့္သမားဟာ ရြက္အစုတ္ကိုဖာေနတယ္
နားဟာ ေလသံသဲ့သဲ့ေလးကို စြင့္ေနတယ္

မသိနားမလည္သလိုခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းတိုင္းဟာ
၈နာရီရဲ႕ဘယ္ဘက္အစြန္းကေလးမွာ ေနဝင္တယ္

ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမဲ့ထမင္းဆီဆ န္းေရႊလင္ဗန္းဆိုတာ
အေမ့ပါးစပ္ထဲက အတိတ္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း
တကယ္ၾကားလိုက္ရတာက စကၠန္႕တန္ရဲ႕တဝက္
ေလသံတိုးတိုးေလးထဲက သစ္ရြက္ေတြ
ငါ့နားေပၚေၾကြေတာ့ ငါ့ဝိဥာဥ္ကေလွာင္အိမ္ထဲအသက္ငင္ေန ...

လေရာင္ကိုေငးေနသူရဲ႕အသက္တို တိုေလးေလာက္ေတာင္မရွိ
ေသြးငတ္သူရဲ႕ဒဏ္ရာအတိနဲ႕ ပါးစပ္ဟမိရာက
အဆိပ္ေရေတြၿပိဳဆင္းသြားတဲ့ညေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္
ငါမေသဆုံးခဲ့ပါဘူး ... ခ်ိဳျမိန္တဲ့အရသာနဲ႕ ...

ေစတန္ကို ေက်ာမွာလြယ္ၿပီး
ေလွာင္ရီသံေတြၾကားက
က်ေနတဲ့ေျခလွမ္းအႏြမ္းေတြေကာက္ရင္း ...
အခန္းဆက္မရွိတဲ့ ညနက္ထဲ
ေသြးမထြက္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႕ ေက်ေက်နပ္နပ္
ငါ ... ျပန္ ... ခဲ့ ... တာ ...

အ

ႀကိမ္

ေပါင္း

မ

နဲ ... ။








nelay