ရနံ႕ေသတို႔ကပ္တဲ့ကမ္း
သေျပအရြက္ေတြၾကားက မင္းကို
ဇီဇ၀ါဦးလႊမ္းတဲ့စကားနဲ႔
ငါေျပာတယ္
ရနံ႕ေတြေဖာက္လုပ္ထားတဲ့လမ္းမွာ
အကန္းအာရုံအတြက္ေတာ့
မင္းဟာအလင္းေပါ့
ငါ့ကိုယ္ငါ ေရတြက္ၿပီး
ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္
အေရာက္ေနာက္က်တဲ့ လူေတြနဲ႔
ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္တဲ့
လူေတြ
လူေတြ မွီထားတဲ့ ကမ္းဟာ
သိပ္ျမင့္လြန္းလို႔
ငါေလ ….. ၿပဳံးဖို႔ေတာင္
ေမ့ခဲ့တယ္ ……
ေလးဖက္ေလးတန္ ကာရံၿပီးမွ
ပခုံးေပၚကသပ္ခ် တဲ့ ေရကို
ငါက ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔
မင္းကိုတိုက္ရမလဲ ……
ခါးညႊတ္လို႔ အေနအထားဖ်က္
တိမ္ေငြ႕ေတြဖိအားနဲ႔မွ
မင္းကေပ်ာ္မယ္ဆိုလဲ ေပ်ာ္
အမုန္းကိုေဖ်ာ္
စိတ္နာျခင္းကို ေခၚၿပီး
အစာအိမ္ထဲပဲ ခုန္ခုန္ခ်
လြမ္းခ်င္းေတြ ခဏထားၿပီး
မင္းဆီကို ပန္းေခြေတြပဲ
ပို႔
အေရွ႕ဖက္ကလမ္းကို မေရြးနဲ႔
ေျမာက္ဖက္ကလမ္းကို မေရြးနဲ႔
ေဆာက္တည္ရာမရတဲ့ လမ္းကိုသာလာခဲ့တယ္
တက္ တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး
ကန္လိုက္တဲ့ ၀ ေတြထဲ
ဘ ေတြသာ ကပ္ပါသြားတယ္
ေန၀င္ခ်ိန္က သူ႔ကို
ဆည္းဆာလို႔ေခၚဖို႔သာ
လက္ျပေနေတာ့ေလရဲ႕
nelay
No comments:
Post a Comment