က်ဳပ္ အရိပ္ခန္း
(သူ)ကေျပးလာၿပီး (ငါ့)အနားတီးတိုးေျပာသြားတယ္။ ဘာသာစကား မိုးေလာက္ၾကီးနဲ႕။ (လူ)ကိုလိမ္ယူနည္း(လူ)။ (ဘ၀)ကိုသံပတ္ေပးနည္း(ဘ၀)။ (ေကာင္း)ခ်င္ေယာင္ေဆာင္နည္း(ေကာင္း)။ ပေလကပ္၀တ္နည္းနဲ႕ တရားအစမ္းထိုင္နည္း(ကပ္တရား)။
ဒါနဲ႕ငါေျပာမယ္။ ပန္းသီးမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ စာေရးရမယ္ေလ။ သူျပန္မေတြးခ်င္ဘူး။ အရာအားလုံးက ငါ့ကိုလိမ္ေနတယ္လို႕ ယုံၾကည္ဖို႕ပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ သူအလုပ္ေျပာင္းလာတာ။ အခ်ိန္ကိုကုစားဖို႕လား အခ်ိန္က ငါ့ကို ကုစားဖို႕လား။ သူမယုံဘူး။ ၆ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ပိေတာက္ပန္းေတြ အခ်ိန္မွန္မွန္ပြင့္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ငုံေနတဲ့ႏွစ္ေတြလဲရွိမွာပဲ။ သူေကာ္ဖီတစ္ခြက္ထားတယ္။ ငါေသခ်ာၾကည့္ေနပါတယ္။ စကၠန္႕တံကေလး ခ်ပ္ခ်ပ္ခ်ပ္ ေရြ႕သြားတိုင္း။ ေကာ္ဖီခြက္ထဲမွာ ဗဟိုျပဳိအားနဲ႕ စက္၀ိုင္းငယ္ကေလး လႈပ္ခတ္သြားတယ္။ သူအသံေတြမၾကားခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါအိပ္မက္မမက္ခ်င္ဘူး။ ဘာလို႕ဆို အိပ္မက္ေတြကုန္သြားမွာ ႏွေမ်ာလို႕။ စိတ္ေတြျဖဳန္းတီးေနတာမေကာင္းဘူး လို႕ ခြဲျခားသိတတ္ရင္ပဲ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ငါကမယုံဘူး။ သူကမဟုတ္ဘူး။ ေနပါအုံး ဘာလို႕ နားလည္ခ်င္ေနရတာလဲ။
အခန္းတိုင္းက ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ နာရီရွိခ်င္ရွိမယ္။ ထိုင္ခုန္ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ျပတင္းေပါက္ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ေပတံရွိခ်င္ရွိမယ္။ ပန္းခ်ီကားရွိခ်င္ရွိမယ္။ သီခ်င္းသံရွိခ်င္ရွိမယ္။ ပန္းအိုးအေျခာက္ကေလးရွိခ်င္ရွိမယ္။ ကြန္ျပဴတာရွိခ်င္ရွိမယ္။ အႏုပညာရွိခ်င္ရွိမယ္။ ေသခ်ာတာက ၀င္ေပါက္အရွင္တစ္ခုရွိေနတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူပဲနားလည္ေအာင္အရင္လုပ္ပါအုံး။ ငါ့အေၾကာင္း ပုရပိုက္ကိုးခုထုတ္ထားတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို ၾကမ္းျပင္မွာ ခ်ထားပါတယ္။ဘာတခုမွမေျပာင္းလဲဘူး။
ေျပာင္းလဲေနတာေတြလဲ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေျပာင္းလဲေနတာတခုပဲရွိတယ္ သူ႕လက္ဖ်ံေသြးေၾကာထဲက စကၠန္႕တံနဲ႕ ငါ့ေကာ္ဖီခြက္ထဲက စက္၀ိုင္းငယ္ဟာ အတူတူပဲ ေျပာင္းလဲေနတယ္။
မေနႏိုင္လုိ႕အဲဒီ့စိတ္ကိုအလိုလိုက္မိၿပီမဟုတ္လား။ မ်က္မွန္ပင့္မေနပါနဲ႕ သူ႕မ်က္လုံးထဲမွာ ပင့္စရာဘာမွမရွိဘူး။ ၾကြက္လား။ဘဲလား။ အႏုပညာရွင္လား။ အတူူတူပဲ အားလုံးအတူတူပဲ။ ငါက ျမက္ခင္းေတြသိပ္ၾကိဳက္တယ္ေလ။
ပုရပိုက္မဖြင့္ခင္ ၀င္လာတဲ့ ၀င္ေပါက္အရွင္တစ္ခုမွာ ျမက္ခင္းအစစ္ကေလးကို ဘဲဥပုံပိုင္းခ်ထားတယ္။ အီတလီ ကေတာင္မွာထားတာ။ သူေျခသုတ္ခဲ့ဖို႕ေတာ့လိုတယ္။ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ လက္တံအတုိ လက္တံအရွည္ လက္တံပါးပါးကေလး။ ေဟာ မီးလာၿပီ။ မီးလာလို႕ ေရာ ဖေယာင္းတိုင္က အကုန္မျမန္ဘူး။ ငါ့အခန္းထဲမွာဆို ေလမတိုက္ဘူးေလ။ စကၠန္႕တံေတြက ပိုျမန္မလာပါဘူး။ သူ႕အခန္းထဲမွာ ဟန္လုပ္ၿပီး အေကာင္းေျပာမဲ့လူမွမရွိတာ။ ပိေတာက္ပန္းေတြ၀ါထိန္ေနေအာင္ ပြင့္ေနတာကို ငါငုံ႕ၾကည့္ဖူးတယ္။ သူက အေပၚဆုံးအထပ္မွာရွိတာေလ။ သိပ္မဆန္းပါဘူး ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။
ဓါတ္ေလွကားထဲမွာ ငါလက္ေခ်ာင္းေတြေခြေခါက္ဖူးတယ္။ သူ႕အခန္းေလးထဲကို ၀င္လာစက သတင္းမွာ ဘာလာေနလဲ ငါဘယ္သိမွာလဲ။ လူကိုလိမ္ယူနည္းဆိုတာ လူကိုပါတခါထဲ လိမ္ၿပီးယူသြားတာ။ အသက္၀ိဥာဥ္ ခႏၶာတစ္ခုလုံးကို လိမ္ယူသြားတာ။ အမွတ္တမဲ့ၾကည့္ရင္ သူ႕အခန္းေလးက ေမွာင္ေနတယ္ထင္ရတယ္။ အေကာင္းေတြသိပ္လြန္းေနတဲ့ လင္းအားၾကီးအရပ္က ငါက ေျခခ်လာတာကိုး။ ေနာက္ေတာ့လဲက်င့္သားရသြားမွာပါ။ သူသိတယ္ ဒီေနရာဟာ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာင္းလဲဘူး။အရမ္းလင္းလြန္းေနတာလဲ အလိမ္အညာတခုဆိုတာကို ငါအခန္းနံရံေပၚမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
အင္း … မအားရင္ေနာက္ေတာ့လာၾကည့္ေပါ့။ သူအလုပ္လုပ္လုိက္အုံးမယ္။ ဘာမွမေျပာင္းလဲတဲ့ ပုံစံနဲ႕။ ငါထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဒီအေရာင္။ ဒီအခန္း၊ ဒီေကာ္ဖီခြက္။ ဒီစကၠန္႕သံ။ ဒီပန္းခ်ီကား။ ဒီလိုတစ္ပုံစံထဲ ကြန္ျပဴတာ။ ဒီလုိစာလုံးေတြ ျမွဳပ္ထားတဲ့ခြက္။ ဒီလို စိတ္သြားတိုင္းမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ၾကြက္နဲ႕ သူထိုင္ေနရင္းတခုခု လိုေနသလိုခံစားရတယ္။ ငါေတြ႕မိေသးလား။ ၀င္လာတုန္းက သတိမထားမိပါဘူး။ သူ႕ျမက္ခင္းေျခသုတ္ခုန္ေအာက္မွာေရာ ။ စားပြဲေပၚက ပုရပိုက္ထဲမွာေရာ။ ငါ့ပါးစပ္ထဲမွာေရာ။ သူ႕နားရြက္ထဲမွာေရာ။ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႕ ငါေျခရာေတြ ေဆးခဲ့ၿပီးၿပီလား။ သူ႕ေျခရာနဲ႕တူလိုက္တာ။ ငါ၀င္လာတုန္းက အလင္းထဲမွာ က်က်န္ခဲ့တာ သူ႕ေျခရာေတြလား။ မဟုတ္ေသးဘူး သူ ငါ့ေနာက္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ငါဘာမွမေျပာင္းလဲတဲ့ အခန္းထဲမွာေလ ။ သူ႕ကိုက်ေနာ္မေတြ႕ခ်င္ဘူး။ ထြက္သြား ……….. ထြက္သြား ………….. ငါ့ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႕ခႏၶာက လင္းလြန္းရင္ အေမွာင္ဆုံးပဲ။ ငါထြက္လာခဲ့တာ ၆ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ သူတို႕မျမင္ေအာင္ ငါအခန္းထဲမွာေနေနတာပါ။ အခု သူ၀င္လာတဲ့ ၀င္ေပါက္အရွင္က ငါ့လိုက္လာတယ္ေနာ္။
ဟုိပန္းခ်ီကားေၾကာင့္လား။ ေရာ့ယူသြားဗ်ာ …. ။ ဒီတစ္ခန္းလုံးမွာအလင္းဆုံးဆုိလို႕ ဒီပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပဲရွိတယ္။
သူလိုခ်င္ရင္ယူသြားေတာ့။
ပုရပိုက္ကိုးခုကိုဖြင့္လုိက္ရင္ အထဲမွာ သူ႕အေၾကာင္းဘာတစ္ခုမွေတြ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး ဗလာပဲ။
ပန္းခ်ီကားထဲမွာ စကၠန္႕သံနဲ႕ ငါ့ႏွလုံးသားတစ္ခုပဲပါတယ္။
မေျပာင္းလဲဘူး ဘာတစ္ခုမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ေမွာင္လြန္းေတာ့ေသြးစက္ေတြမေတြ႕ရဘူး။ သူထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။
Nelay
No comments:
Post a Comment