အဖြူရောင်ကြိုးစကို မြှုပ်နှံဖို့ လက်မခံဘူး ။
တစ် ပြီးရင် နှစ် လာမယ် ။
ယခု ကဗျာကို နှစ်သက်တယ်ဆိုရင်
တစ် ပြီးရင် နှစ် လာမယ် ။
ယခု ကဗျာကို နှစ်သက်တယ်ဆိုရင်
နံပတ် ၂ နေရာမှာ ဓားတစ်ချောင်းကိုင်ပြီး စောင့်နေ ။
အသုံးမကျတဲ့ တတိယ လူမှာ
ထမ်းပိုး ခရာ အညတရ အလင်္ကာနဲ့
ပန်းပျိုးချင်တဲ့ ဆန္ဒ မျက်ဝန်းအဝမှာ
ခဏတာ ဆိုတဲ့ ခဏတာကို ဖြုန်းတီး
တံခါးခေါက်သံကို အိပ်မက်အကျိုးထဲ ထိုးထိုးညီးနေလိုက်တယ်။
ဒီတံခါးကိုခေါက်တာ ဘယ်သူလဲ ။
စာပို့သမားလား ၊ မကြည်ဖြူလား ။
အလှူခံလား ၊ အစိမ်းရောင်လား ။
ရပ်ကွက်လူကြီးလား ၊ ဘုရင်မကြီးလား ။
တစ်ချက် ၊ နှစ်ချက် ၊ သုံးချက် ။
ဆိုင်းတွေ ဗုံတွေ ပစ်ချထားခဲ့ပါ ။
ဖျာသိမ်းသွားတဲ့ အမေ့ရင်ခွင်လဲ မနေ့ကမြည်ဟီးသံကြီးကြီး
ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး
ကလေးရာ ....
ကျယ်ကျယ်တီးတီး
လေဟုန်စီးပြီး နွေကြာခဲ့တာ ရက်စိပ်ခဲ့
ဘာဆိုဘာတခုမှ မျောမလာနဲ့ ဒုက္ခဆိုတဲ့ ဒုက္ခိတ ကို
မွေးကတည်းကအစာမကြေ ရပ်ဝန်းထဲ ရပ်ကွက်လှောင်ခဲ့
အပေါ်ယံကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီးရင်
လက်ဖဝါးနုနုကလေးနဲ့ ငါ့ကိုအဆိပ်ခပ်
လက်အပုတ်တွေနဲ့ ငါ့မျက်နှာကိုလာမသပ်ကြနဲ့ ။
မသတ်ကြနဲ့ ။
လက်အပုတ်တွေနဲ့ ငါ့ကို လာမသတ်ကြနဲ့ ။
ငါက “သတ်ပုံ” မှားတဲ့ကောင် ။
ငါက သတ်ပုံ မှားတဲ့ကောင် ။
ဖြည်းဖြည်းချင်း သတ်ရမယ့်အစား ။
လေကို မြန်မြန်ရှူ ၊ ဓားကို ထိုးမြှောက် ။
စကားလုံးတွေ သွေးစွန်းကုန်တယ် ။
မုသားတွေက မေလရဲ့ အပူချိန်နဲ့
အငွေ့ပျံမသွားဘူး ။
သွေးသားဆန္ဒဆိုတာ ၊ လူရယ်လို့ သိတတ်စကတည်းက
ဒွန်တွဲလာတဲ့ အဖော် ။
အနုပညာ ပျက်သွားပြီ .... ပျက်သွားပြီ အနုပညာ
သုံးရာသီစာ စုဆောင်းခဲ့သမျှ ဒီလိုပဲပျက်ခဲ့ရတာလေ
ပျံကျလာတဲ့ ဒီလိုရပ်ဝန်းမှ ခေတ္တဆိုတဲ့ အဟုန်က
ဒါကိုပြီးဆုံးမယ်လို့ထင်ကြသ လား
မှားသွားမယ် မှားသွားမယ်
စမ်းချောင်းထဲက အရူးတွေမှားသွားမယ်
ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင်
အနုပညာကို လှောင်နေကြတဲ့ အလောင်တွေ
''...'' အဲဒါမပါရင် လေဟုန်မစီးနိုင်တဲ့ လှေနဲ့
ဂဠုန်ချီသွားတဲ့ နှလုံးသားကို
ငါ့ဦးခေါင်းပေါ်က နံပါတ် (၃) က ဓါးထုတ်ပြုံးနေတယ်။
အပြုံးရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ သွေးစွန်းဓားတစ်လက် ရှိမလား ။
သွေးစွန်းဓားတစ်လက်ရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ အပြုံးရှိမလား ။
ဒီကြိုးစကို ဖြတ်ဖို့ ဒီဓား မလိုဘူး ။
ရှင်းရှင်းပဲ ပြောလိုက်မယ် ။
စံပယ်တွေ ဖွေးနေအောင် ပန်ထားတဲ့ သုဿာန်ဟာ ..
အဖြူရောင်ကြိုးစကို မြှုပ်နှံဖို့ လက်မခံဘူး ။
အသုံးမကျတဲ့ တတိယ လူမှာ
ထမ်းပိုး ခရာ အညတရ အလင်္ကာနဲ့
ပန်းပျိုးချင်တဲ့ ဆန္ဒ မျက်ဝန်းအဝမှာ
ခဏတာ ဆိုတဲ့ ခဏတာကို ဖြုန်းတီး
တံခါးခေါက်သံကို အိပ်မက်အကျိုးထဲ ထိုးထိုးညီးနေလိုက်တယ်။
ဒီတံခါးကိုခေါက်တာ ဘယ်သူလဲ ။
စာပို့သမားလား ၊ မကြည်ဖြူလား ။
အလှူခံလား ၊ အစိမ်းရောင်လား ။
ရပ်ကွက်လူကြီးလား ၊ ဘုရင်မကြီးလား ။
တစ်ချက် ၊ နှစ်ချက် ၊ သုံးချက် ။
ဆိုင်းတွေ ဗုံတွေ ပစ်ချထားခဲ့ပါ ။
ဖျာသိမ်းသွားတဲ့ အမေ့ရင်ခွင်လဲ မနေ့ကမြည်ဟီးသံကြီးကြီး
ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး
ကလေးရာ ....
ကျယ်ကျယ်တီးတီး
လေဟုန်စီးပြီး နွေကြာခဲ့တာ ရက်စိပ်ခဲ့
ဘာဆိုဘာတခုမှ မျောမလာနဲ့ ဒုက္ခဆိုတဲ့ ဒုက္ခိတ ကို
မွေးကတည်းကအစာမကြေ ရပ်ဝန်းထဲ ရပ်ကွက်လှောင်ခဲ့
အပေါ်ယံကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီးရင်
လက်ဖဝါးနုနုကလေးနဲ့ ငါ့ကိုအဆိပ်ခပ်
လက်အပုတ်တွေနဲ့ ငါ့မျက်နှာကိုလာမသပ်ကြနဲ့ ။
မသတ်ကြနဲ့ ။
လက်အပုတ်တွေနဲ့ ငါ့ကို လာမသတ်ကြနဲ့ ။
ငါက “သတ်ပုံ” မှားတဲ့ကောင် ။
ငါက သတ်ပုံ မှားတဲ့ကောင် ။
ဖြည်းဖြည်းချင်း သတ်ရမယ့်အစား ။
လေကို မြန်မြန်ရှူ ၊ ဓားကို ထိုးမြှောက် ။
စကားလုံးတွေ သွေးစွန်းကုန်တယ် ။
မုသားတွေက မေလရဲ့ အပူချိန်နဲ့
အငွေ့ပျံမသွားဘူး ။
သွေးသားဆန္ဒဆိုတာ ၊ လူရယ်လို့ သိတတ်စကတည်းက
ဒွန်တွဲလာတဲ့ အဖော် ။
အနုပညာ ပျက်သွားပြီ .... ပျက်သွားပြီ အနုပညာ
သုံးရာသီစာ စုဆောင်းခဲ့သမျှ ဒီလိုပဲပျက်ခဲ့ရတာလေ
ပျံကျလာတဲ့ ဒီလိုရပ်ဝန်းမှ ခေတ္တဆိုတဲ့ အဟုန်က
ဒါကိုပြီးဆုံးမယ်လို့ထင်ကြသ လား
မှားသွားမယ် မှားသွားမယ်
စမ်းချောင်းထဲက အရူးတွေမှားသွားမယ်
ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင်
အနုပညာကို လှောင်နေကြတဲ့ အလောင်တွေ
''...'' အဲဒါမပါရင် လေဟုန်မစီးနိုင်တဲ့ လှေနဲ့
ဂဠုန်ချီသွားတဲ့ နှလုံးသားကို
ငါ့ဦးခေါင်းပေါ်က နံပါတ် (၃) က ဓါးထုတ်ပြုံးနေတယ်။
အပြုံးရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ သွေးစွန်းဓားတစ်လက် ရှိမလား ။
သွေးစွန်းဓားတစ်လက်ရဲ့ နောက်ကွယ်မှာ အပြုံးရှိမလား ။
ဒီကြိုးစကို ဖြတ်ဖို့ ဒီဓား မလိုဘူး ။
ရှင်းရှင်းပဲ ပြောလိုက်မယ် ။
စံပယ်တွေ ဖွေးနေအောင် ပန်ထားတဲ့ သုဿာန်ဟာ ..
အဖြူရောင်ကြိုးစကို မြှုပ်နှံဖို့ လက်မခံဘူး ။
nelay ၊ ဆူးခက်မင်း
No comments:
Post a Comment