အချိန် ၂ဝ

ဘယ်ဖက်လက်ရဲ့ ည''လေ''မျိုးနဲ့ ငါ့ကိုခွာချ

မွန်းမတည့်ခင် သတ္တုတို့ပြာကျ နံရံဟာအတော်လှနေပြီ

ညာဖက်လက်ရဲ့ လက်ညှိုးလေးနဲ့ တံခါးကိုဖွင့်

ငါ့အချိန်တွေ ဆုပ်ဖမ်း ငါ့လမ်းမှာ လာမရပ်ကြနဲ့ မုတ်ဆိုးလူကြမ်း

လက်သည်းလေးနဲ့ သံသရာတလျှောက် အရှည်ခြောက်ခြား . . . လှနေပြီ

ကြမ်းပြင်ဟာ နှစ်ခြမ်းကမ္ဘာ သတင်းစာမှာလူတွေပြောက်

ခြောက်ခြားဖွယ်ရာညများ ကုတ်ခြစ်စရာအချောအလှတွေ . . ရူးလို့သေ

တိမ်၉ရဲ့ နောက်ဆုံးခေါ်သံ အမှောင်မဒန်းရဲ့ ကနဇိုးမိုးခေါင် . . အက

ညဟာ အတော်မောပန်း အောက်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဂီတဟာလွှမ်းနေပြီ

ထိုးဆေးတွေကျွမ်းသွားတဲ့ ကမ်းနှဖူး သူတော်စင်တွေမနှစ်မျို့ဘူး

ရင်တခြမ်းဟာ တစဆီပဲ့ကြွေ ခရမ်းရောင်အစတွေနဲ့ မှန်ကွဲတို့ရှ

ငါ့ကိုတင်ထားတဲ့ အပြစ်တွေ ဘာမှန်းမသိ လျှောက်လမ်းမရှိ ခတ်ပိတ်

မှုန်ဝါးပြောက်ကွယ်မလားဆိုတဲ

့စိတ် လေချွန်သံတွေ အတွင်းလှိုက်လောင်ကျွမ်းနေပြီ

ငါ့ကို . . . ငါ့ကို . . . ငါ .... မျက်လုံးတွေတိတ်ဆိတ် ပါးစပ်ရဲ့အဆိပ်နဲ့ မှောင်

ကျောရိုးတလျှောက် ဆောက်လုပ်ထားတဲ့ မဟူရာညများ လှဲလျှောင်းအိပ်စက် အဆိပ်တခွက်နဲ့

ပြောစရာမရှိအောင် လက်သည်းတွေထူးထူးလာကြ ညှပ်လို့မရတဲ့ ဆံပင်တခြမ်း ကွေးလိမ်

ရှောင်မရတဲ့ ပုလင်းခွံ ဖုန်းဆိုင်ရဲ့ အခြေမှာ အမြစ်တွယ်ရင်း ပွင့်သီးကွဲကျ . . ခွမ်း . . .

လောကကြီးလန့်နေပြီး ၉နာရီ ၁၁မိနစ် ငါ့ကိုပြောကြ ငါ့ကိုပြောကြ သီးပွင့်ခြင်းရဲ့ အစတွေ အခုကျ

ဘာကြောင့်များလှနေရတာလဲ မျက်နှာတခြမ်း ခြေတလှမ်းနဲ့ တစ်ရာသီပြောက် ရေတံခွန်တွေ

ငါဖန်းတီးတဲ့အချိန်ပေါ် တိမ်၉ဟာအလွန်ပျော်နေပြီ . . . . ။

nelay

peter mohrbacher