အမြင်အာရုံကို ရှု့ခင်းကနေ ခွာခဲ့ပါတယ် လေပြေတွေက အခုထိ ခါးနေတုန်းပဲ
အနမ်းတွေနဲ့ အလွမ်းတွေကို တိတ်ဆိတ်ခြင်းနဲ့ ထုတ်ပိုးပြီး ပေးခဲ့တာပါ
ဟိုရောက်လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ မုန်းတိုင်းတွေ နဲ့ ဓါးတွေ အော်ဟစ်လိုက်တာလွန်ရော
ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပွင့်လာခဲ့တဲ့ ပန်းတွေလဲ အဆိပ်ရှိတယ် ပြောလိုက်ယုံနဲ့
အလျှင်အမြန် ကြွေချပေးနေရတဲ့ စိတ်တွေမဟုတ်လား
ကိုယ့်အပွင့်နဲ့ကိုယ်
ကိုယ့်အသီးနဲ့ကိုယ်
ကိုယ့်အရွက်နဲ့ကိုယ်
ကိုယ့်အခေါက်နဲ့ကိုယ်
ကိုယ့်အစိုဓါတ်နဲ့ကိုယ်
ကိုယ့်ရနံ့နဲ့ကိုယ်
ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ် မြေသြဇာလုပ်နေရတာမို့
မြေကြီးထဲမှာ ပျော်တယ်
ဒီလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး
အခါးဓါတ်ကို အနက်ရောင်လို့ထင်နေမိတော့ လမ်းတွေကိုသာ သကြားခပ်ချင်မိတယ်
အလှပြဖို့အတွက် ပြေး နေခဲ့တဲ့ တိမ်တိုက်တွေမှ မဟုတ်တာ
တစ်ခုပဲ …
မိုး ဆိုတာ ပြောင်းပြန် မရွာတတ်ဘူးလေ ….
ဒါနဲ့ပဲ တိမ်ဥ ကလေးကို မြေကြီးထဲ ထည့်စိုက်လိုက်တယ် …
nelay
No comments:
Post a Comment