မီးသင့္အိမ္ မီးစြယ္လမ္း

မီးသင့္အိမ္ မီးစြယ္လမ္း
Monday, May 18th, 2009



လူပုံစံအထပ္ထပ္
ႀကပ္ႀကပ္ညပ္ညပ္ေဝဝါး
အေတြးမ်ားထဲက ပန္းတိုင္းမွာ
လွမ္းကိုင္မရတဲ့
တံတိုင္းတို႕ရဲ႕မာယာ

မမိမခ်င္းကြန္ပစ္ခဲ့တဲ့ေရလႊာ

ေကာင္းကင္မွာလမ္းေဖာက္သူတို႕ရဲ႕စကား
အသုံးအႏႈန္းမလွတဲ့အၿပဳံးမ်ားၾကားမွာ
ဘဝဟာ ေျမြတေကာင္လိုမလိမၼာခဲ့ဘူး

လြင္ျပင္ကိုကူးခတ္ခ်င္တဲ့ေက ာင္
အရိပ္ေျပာက္သြားတဲ့ေျမျပင္မွာ
ႏႈန္းခ်ိခ်ိပန္းတပြင့္ကိုလဲ
ေမာဟေတြစီးၿပီး
ျဖဴစြတ္စြတ္မ်က္ႏွာဖုံးေတြၾကား
သူေမွ်ာ္ရွာေသးတယ္ . . .

ႏွာေခါင္းထက္မွာပြင့္ခဲ့တဲ့ ပန္း
ရနံ႕ပ်ိဳေလး နမ္းတဲ့ညက
အလင္းႏွစ္တို႕ေမာဟိုက္ေဖာက္ျပား
တေထာင့္နားတဲ့ကမၻာ့မွတ္တိုင္မွာ
ငါဟာႏွလုံးသားမပါတဲ့
မီးသင့္လူသား

လြန္ခဲ့ေသာနံနက္ခင္းတိုင္းလ ွပ
သူ႕ညက်မွလသာခဲ့ေလသလား
အေမွာင္ေဒါင့္မွာေျခာက္ျခား
အေရာင္မမွားတဲ့လဟာ
စုန္းသက္သက္မ်က္လုံးမ်ားနဲ႕
သူ႕အသက္ကိုရွာေနခဲ့တာလဲၾကာ . . .

မမွားဖူးေသးတဲ့လူမွာ
ႏုႏုရြရြအမွန္တရားေတြဖြက္မထ ား
လက္သည္းၾကားက
ႏွာေခါင္းထုတ္ရႈရသူ
ကံ့ေကာ္လူသား
သူျမင္ဖူးသမွ်ဟာ
ရနံ႕လွတဲ့
အမွန္တရား ျပာျပာေတြသာ . . .

ဒီအတိုင္းသာေပြ႕ဖက္ထားတဲ့အလ ြမ္းမွာ
လိႈင္းေတြၾကားကဆုေတသြားတဲ့နတ္ပ်ိဳ
အလင္းတျခမ္းနဲ႕ညေနကမ္းမွာ ဖြဖြရြရြ
ခေရေကာက္ရင္း လူျဖစ္လာတဲ့နန္းေတာ္ေပၚ
စိတၱဇကဗ်ာေတြပြစာက်ဲ
မလွဲက်င္းပဲေနခဲ့တဲ့ပင္လယ္မွာ
လႈိင္းကယက္တို႕ခ်က္ျပဳတ္ထားတယ္ . . .

ငါ့ကိုပ်ိဳးပ်ိဳးၿပီးတူးဆြ
မိုးေပါက္ေတြက်ေတာ့မွ
ေနာက္ဆုံးကမၻာ
အူတိုင္မဲ့ေတးသြားနဲ႕
စၾကာဝဠာထဲအရွင္လတ္လတ္
တျခမ္းေမွာင္တျခမ္းလင္း
ျပတင္းအျပည့္နဲ႕
မြန္းၾကပ္စူးရွေအာင္ျမွပ္
ကမၻာ့ေနရာဟာ ယခုအခါမွာ
မီးသင့္ထားတဲ့ ေခါင္းတလား . . . ။



nelay