သို႕ …. ႏိုရာနီ
မ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၈နာရီကိုေရာက္တယ္။
ညက အိပ္မက္ ထဲမွာ ႏိႈးစက္သံက … ယခုဘ၀အထိပါလာလို႕ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာမသစ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
က်ေနာ့္ အကၤ်ီပန္းႏုေရာင္ လက္ရွည္ကေလးကို ေခါက္ေပးစဥ္က … နာရီစကၠန္႕သံဟာ ရင္ဘတ္ထဲမွာခို၀င္ရူးခဲ့။
မွ်ားအစင္းတစ္ေထာင္စူး၀င္သြ
မ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၈နာရီကိုေရာက္တယ္။
ညက အိပ္မက္ ထဲမွာ ႏိႈးစက္သံက … ယခုဘ၀အထိပါလာလို႕ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာမသစ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
က်ေနာ့္ အကၤ်ီပန္းႏုေရာင္ လက္ရွည္ကေလးကို ေခါက္ေပးစဥ္က … နာရီစကၠန္႕သံဟာ ရင္ဘတ္ထဲမွာခို၀င္ရူးခဲ့။
မွ်ားအစင္းတစ္ေထာင္စူး၀င္သြ
က်ေနာ္ မမူးပါဘူး။ ႏွလုံးခုန္သံလြန္က်ဴးသြားတဲ
ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ္လက္ေတြဘာလို႕ တုန္ေနခဲ့တာလဲ …. ။ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲ တိုး၀င္လာတဲ့ အနက္ေရာင္သတို႕သမီး အရာအားလုံး လင္းလင္းရွင္းရွင္း မနက္ခင္းထက္ ပိုလွပါတယ္။
သတို႕သမီးမ်က္ႏွာေပၚမွာ က်ေနာ့္တစ္ကုိယ္စာ ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြရွိတယ္။ လမ္းကူးသြားတဲ့လူေတြ က်ေနာ့္ကိုမျမင္ၾကပါဘူး။ အခန္းထဲက ေဒါသနဲ႕ေမတၱာ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ ကရုဏာသက္မႈေတြ ငုံ႕ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။
အရာအားလုံးဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ စကၠန္႕သံကို ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ ေခတ္မွာ ဟင္းလင္းျပင္တခုသာ နီးကပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ စိတ္ေတြ ေ၀းခဲ့လို႕ေလ။ …. ေ၀း …… ခဲ့ ……. လို႕ …. ။ ကမ္းနဖူးမွာ ဖက္ထားတဲ့ နာမ္ႏွစ္ခု အခုေတာ့ တစ္ျခမ္းစီ ပ်က္က်ခုန္ဆင္း …. လိႈင္းသံေတြလဲ အခန္းထဲမွာ ခ်င္းခ်င္းနီ သြားပါရဲ႕ဗ်ာ … ။
ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ မေမာင္းထုတ္လိုက္ပါနဲ႕ လက္ရမ္းေပၚက ခိုႏွစ္ေကာင္ စိတ္ခ်င္ အိပ္ငိုက္ေနၾကတယ္။ လြင္ျပင္တခုရဲ႕ ၾကားခံ ေျခာက္ေသြ႕မႈမွာ …. က်ေနာ္တို႕ လက္ခ်င္းဆုတ္ကိုင္လို႕ … ပု၀ါျဖဴကိုလႈပ္ႏႈိး … ညေနခင္းေလေျပေတြလဲ ၀င္လာေရာေလ … ။
က်ေနာ္က အပူၾကီးပါတယ္ … ေနမင္းကိုမ်ိဳထားတဲ့လူဆိုေတ
သူကေတာ့ သတို႕သမီးကို သူ႕လက္ေပၚမွာ အိပ္စက္ေစခဲ့ဖူးတယ္။ သူကေတာ့ သတို႕သမီးကို ေျမျမွဳပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကုတ္အကၤ်ီ အနီေရာင္ေလး ဖုံးေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ဘာမ်ားကြာျခားလို႕လဲ အဆက္အဆက္မရွိတဲ့ဘ၀ေတြ။
ေန၀င္ေတာ့မယ္ ျပန္ၾကရေအာင္ … ။ အျပီးအပိုင္ မျပန္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္ပံတစ္စုံသာ … ကိုက္လန္ေက်ာ္ထဲ အပိုင္းပိုင္းျပတ္။ ၾကက္ေတာင္ပံ ကင္ထဲ အစိတ္စိတ္ ခ်ိဳ … ။ စကားမေျပာလိုေတာ့ဘူး သတို႕သမီးေရ …. ။ မ်က္၀န္းထဲမွာ အေျဖရွိၿပီးသားပါ။ စကားလုံးမလိုတဲ့အေျဖထဲမွာ ဘာလို႕
ေမးခြန္းေတြအထပ္ထပ္ေသေနအုံး
ေနာက္ေက်ာမွာ က်ေနာ္ခ်ိတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဂ်ိတ္ကေလး … ထာ၀ရညိွတြယ္ေပးပါ။ ၀တ္ေပးခဲ့တဲ့ အေမွာင္ကိုတန္ဖိုးထားပါ။ ပိုက္ကြန္လို မခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုေတာ့ပါဘူး … ။ ပိုက္ကြန္အကၤ်ီကေလး ၀တ္ေပးခဲ့ပါ့မယ္။
အလွတရားမရွိတဲ့ ဥတုပ်ိဳမွာ က်ေနာ္ေငး …………………………………. ။
လမ္းၾကားထဲမွာ က်ေနာ္မလိုလားတဲ့ နတ္ဆိုးေတြ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္ ။ က်ေနာ္လဲ ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ မွန္မ်ားအားလုံးကိုအေရာင္တင
က်ေနာ္ေထြးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ သူတို႕ဟာ တံေထြးစင္လို႕ စင္မွန္းမသိတဲ့ သူတို႕သာျဖစ္ခဲ့။ က်ေနာ္သာ နစ္ခဲ့ရတဲ့ တိမ္အိုတခုပါ။ ဒီေန႕ မိုးရြာလိမ့္မယ္။ အေမွာင္ေတြေျပးတက္လာၿပီ သတို႕သမီးပ်ိဳ … က်ေနာ့္ကိုဖက္ထားစမ္းပါ။ မလုံျခဳံတဲ့ ရာသီတခုကို အားကုန္သာ ဖက္ထားစမ္းပါ။ က်ေနာ့္ မုတ္သုန္ေနာက္က်လိမ့္မယ္။
ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးေလ ။ လုပ္စရာေတြက ဘာမွကို သိပ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားထဲက အသံေတြတိတ္ေပးၾကပါ။ ဟိုးးးးး ေ၀းးး ေ၀းးး က စာလုံးေပါင္းေတြ စကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဲဒီ့ အပင္ဟာ တစ္ပင္လုံး နီရဲ ခဲ့ပါတယ္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးေပၚက ရြက္ေၾကြမ်ားလို ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေနခဲ့ပါေတာ့။က်
နတ္ဆိုးေတြ ပ်ိဳးဆက္ထားတဲ့ ခေရကုံးကို လိုခ်င္တက္မက္မႈနဲ႕မလိုခ်င္
……… အစိမ္း ……. အ၀ါ ……… အနီ ………
သူရူးတစ္ေကာင္ရဲ႕ မီးပြိဳင့္ ေမွ်ာ္စင္မွာ က်ေနာ့္လိပ္ျပာပျခဳပ္ထဲက
လိပ္ျပာအစိမ္းေရာင္ကေလး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ …. ။
nelay
No comments:
Post a Comment