အက္ျပန္ေၾကာင္း

အက္ျပန္ေၾကာင္း



ေဟာဟုိ ေျမာက္ျပန္ေလထဲ
ၾကိဳးၾကာ ခရီးရွည္ေတြ
ၾကယ္စုကိုကိုက္ခ်ီပ်ံသန္း
ငါ့ ေကာင္းကင္က ဥာဏ္ရွိမိုးတိမ္ေတြ
လ၀န္းကေ၀ကို လြမ္းၾကတယ္


ရန္ကုန္လမ္းမထက္က အ မဂၤလာနဲ႕
ေအာင္ျမင္မႈ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြေပၚ
ၾကင္နာျခင္းဟာ လမ္းသလားလို႕ မလြယ္ဘူး


ဆင္ျခင္မႈေတြ ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့
ဟုိးနား ဆီက ပိေတာက္ရိပ္ျငိမ္လမ္းထဲ
ေက်ာ္ၾကားမႈအေပါက္အျပဲနဲ႕
ငါက ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ လိုက္ေကာက္ထည့္ဖူးတယ္


က်က္သေရရွိစြာ မဲ့ရြဲ႕ၿပီးမွ ရြာခ်လာတဲ့
ဥေပကၡာမိုးစက္ေတြ
ငါ့စမ္းကေလးအေပၚ အစက္အေျပာက္နဲ႕
ကံၾကာမၼာ မလုံမေႏြး


ငါ့ျမိဳ႕ေလးမွာ ဒႆန အပုတ္အေဆြးေတြ
အႏိ ၱသူေတာ္စင္ကို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ စာတစ္ေစာင္ပို႕လိုက္တယ္


မုန္တိုင္းနဲ႕ပင္လယ္ၾကား
လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရစ္ပူေဇာ္ထားတဲ့
အပ်ိဳစင္မဒန္းဟာ သူ႕လက္စြတ္ကိုပင္လယ္ထဲပစ္ခ်
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပန္တက္လာမလားေစာင့္ေနတယ္


အခ်စ္လြန္အမုန္းလြန္
ကံၾကမၼာ အူတိုင္တည့္တည့္က
သႏိ ၱသုခဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မလည္ပတ္ေတာ့ဘူး


ပိတ္ျဖဴစေတြ ျခဳံထားတဲ့ ရန္ကုန္
ေဆးရုံကုတင္ေပၚမွာ လဲေလွ်ာင္း
ရန္သတင္းမ်ားအေၾကာင္းကို
လက္ပိုက္ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္


ျပႆနာက အႏုပညာ အသီးအပြင့္ေတြ
အျပင္မွာဘာျဖစ္ျဖစ္
ဟိုး ေအာက္ေျခအနက္ရႈိင္းဆုံးမွာ
ငါ့အျမစ္ေတြအိပ္စက္ေနေတာ့မယ္


ပန္ဒိုရာအဖုံးပြင့္နဲ႕ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက
ေက်ာင္ေဆာင္ေတးသံကို
တည္ခ်က္ပ်က္ေအာင္နားေထာင္ခဲ့ရလို႕


အရႈံးေတြေငြ႕အိမ္ဖြဲ႕ထားတဲ့
တိမ္မဲေတြေအာက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေရထူထူထမ္းၿပီး
ရန္ကုန္ဗြက္ေပါက္တယ္ ။







nelay

အက္ျပန္ေၾကာင္း

အက္ျပန္ေၾကာင္း

ေဟာဟုိ ေျမာက္ျပန္ေလထဲ
ၾကိဳးၾကာ ခရီးရွည္ေတြ
ၾကယ္စုကိုကိုက္ခ်ီပ်ံသန္း
ငါ့ ေကာင္းကင္က ဥာဏ္ရွိမိုးတိမ္ေတြ
လ၀န္းကေ၀ကို လြမ္းၾကတယ္

ရန္ကုန္လမ္းမထက္က အ မဂၤလာနဲ႕
ေအာင္ျမင္မႈ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြေပၚ
ၾကင္နာျခင္းဟာ လမ္းသလားလို႕ မလြယ္ဘူး

ဆင္ျခင္မႈေတြ ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့
ဟုိးနား ဆီက ပိေတာက္ရိပ္ျငိမ္လမ္းထဲ
ေက်ာ္ၾကားမႈအေပါက္အျပဲနဲ႕
ငါက ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ လိုက္ေကာက္ထည့္ဖူးတယ္

က်က္သေရရွိစြာ မဲ့ရြဲ႕ၿပီးမွ ရြာခ်လာတဲ့
ဥေပကၡာမိုးစက္ေတြ
ငါ့စမ္းကေလးအေပၚ အစက္အေျပာက္နဲ႕
ကံၾကာမၼာ မလုံမေႏြး

ငါ့ျမိဳ႕ေလးမွာ ဒႆန အပုတ္အေဆြးေတြ
အႏိ ၱသူေတာ္စင္ကို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ စာတစ္ေစာင္ပို႕လိုက္တယ္

မုန္တိုင္းနဲ႕ပင္လယ္ၾကား
လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရစ္ပူေဇာ္ထားတဲ့
အပ်ိဳစင္မဒန္းဟာ သူ႕လက္စြတ္ကိုပင္လယ္ထဲပစ္ခ်
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျပန္တက္လာမလားေစာင့္ေနတယ္

အခ်စ္လြန္အမုန္းလြန္
ကံၾကမၼာ အူတိုင္တည့္တည့္က
သႏိ ၱသုခဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မလည္ပတ္ေတာ့ဘူး

ပိတ္ျဖဴစေတြ ျခဳံထားတဲ့ ရန္ကုန္
ေဆးရုံကုတင္ေပၚမွာ လဲေလွ်ာင္း
ရန္သတင္းမ်ားအေၾကာင္းကို
လက္ပိုက္ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္

ျပႆနာက အႏုပညာ အသီးအပြင့္ေတြ
အျပင္မွာဘာျဖစ္ျဖစ္
ဟိုး ေအာက္ေျခအနက္ရႈိင္းဆုံးမွာ
ငါ့အျမစ္ေတြအိပ္စက္ေနေတာ့မယ္

ပန္ဒိုရာအဖုံးပြင့္နဲ႕ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက
ေက်ာင္ေဆာင္ေတးသံကို
တည္ခ်က္ပ်က္ေအာင္နားေထာင္ခဲ့ရလို႕

အရႈံးေတြေငြ႕အိမ္ဖြဲ႕ထားတဲ့
တိမ္မဲေတြေအာက္
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေရထူထူထမ္းၿပီး
ရန္ကုန္ဗြက္ေပါက္တယ္ ။

nelay

တကယ္မဟုတ္ဘူး တကယ္ဟုတ္ခ်င္ၾကေသာ

တကယ္မဟုတ္ဘူး တကယ္ဟုတ္ခ်င္ၾကေသာ





စိတ္အထင္နဲ႕ နာမက်န္းျဖစ္လို႕ မထိေရာက္ဘူး


ေန၀င္တာၾကာၿပီလား
တိမ္မဲေတြေျပးတက္လာၿပီ

မသိဘူးေလ …

မိုးေတြရြာလာၿပီလား
မီးမျငိမ္းေသးဘူး

ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ

စိတ္ဥယ်ာဥ္ထဲက
ပန္းရနံ႕ေတြ ေမႊးမွာေပါ့

မသိဘူးေလ သူမွမေရာက္ဖူးတာ


ေနမရွိတဲ့ရပ္၀န္းမွာ ေနအေၾကာင္းေျပာျပလို႕
ခံစားလို႕မရဘူး
မိုးမရြာတဲ့လြင္ျပင္ဦးမွာ မိုးအေၾကာင္းေျပာလို႕
ခံစားလို႕မရဘူး
စိတ္ဥယ်ာဥ္ထဲက ပန္းအေၾကာင္းေျပာျပလို႕
ခံစားလို႕မရဘူး


တျဖည္းျဖည္း ျငီးေငြ႕စရာေတြ ခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး
မီးေတာက္နားေရာက္ခဲ့တယ္

ေန၀င္တာ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးေတးသြား
အေမွာင္ရဲ႕ ဂီတသံအစျဖစ္တယ္

မိုးစက္ေတြကိုၾကည့္ဖုိ႕ မ်က္လုံးၾကာၾကာမဖြင့္ၾကည့္ႏိုင္ဘူး
ေအးတယ္ အဲ့ဒီ ေအးတဲ့ရနံ႕ေတြက တစ္ကုိယ္လုံးစီးဆင္းသြားရဲ႕

စိတ္ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ဘာပန္းမွမရွိခဲ့ဘူး
မီးေတာက္ထဲက ျဖစ္တည္မႈေတြ ခဏတာလင္းျမခ်ိန္
ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ပန္းေတြ ရွင္းသန္႕ေအာင္ ပြင့္သြားခဲ့တာပါ



စိတ္အထင္နဲ႕ နာမက်န္းျဖစ္လို႕ မထိေရာက္ဘူး ။






nelay

အလင္း၀ွက္စကား အေမွာင္တံခါး

အလင္း၀ွက္စကား အေမွာင္တံခါး



ငါ့ညေတြကို ေနာက္ျပန္မ်က္ႏွာနဲ႕
ေလွ်ာက္လာခဲ့တဲ့ အခန္းတံခါးမွာ
မီးေတာက္ေတြ အဆင္သင့္ေစာင့္ၾကိဳ


ငါ့ကုိယ္ငါထြန္းၿပီး လင္း
ေနာက္ဆုံးစ်ာပနအုိမွာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနသူေတြ
ခ်င္းခ်င္းနီသြားတယ္။


ငါ့မ်က္လုံးက အေမွာင္ထုကိုစိန္ေခၚ
အေရျပားေတြ ေပ်ာ္က် တစ္ခန္းလုံးဆြံ႕အ
လွေနပါတယ္။

ၾကည့္စမ္းပါ ၾကည့္စမ္းပါ ၾကည့္ၾကစမ္းပါ

သံစဥ္မကုန္ေသးဘူး အရူးေတြကေနၿပီ
အရိပ္ေတြမလွဘူး
အနက္ေရာင္ကိုခၽြတ္ၿပီး
အရိပ္ေတြက အရူးကိုမ်ိဳခ် ...


လႈိင္းခတ္သံက
အပြင့္အိုကိုသတ္လိုက္ၾကတယ္
ငါေလ ….
ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တာ
ငါ့မ်က္ရည္ေတြ ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ ေအးခဲ


ငါ့မီးေတာက္က ငါ့ကိုအလင္းျမဆုံးျမင္ရ
တစ္ခန္းလုံး အိုက်သြားၿပီ


အလြမ္း ေက်ာရိုးေပၚက ေရစီးသံဟာ
ခေရအေၾကြေတြကို ငါ့အလင္းနဲ႕ ေ၀းရာ ပုိ႕ …..


အေမွာင္ထုထဲက
ရနံ႕တခ်ိဳ႕ ငါရလိုက္တယ္


ငါ့အခန္းထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့
ေသာ့ေပါက္ကေလး
မင္းသိလား ဂီတသံဟာ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ
ငါ့အလင္းနဲ႕ငါ့နားထဲမွာ ဂီတသံဟာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲက်န္ေနတယ္ ...


ရုပ္ေသးေရ …
ငါ လက္ညိွဳးကေလးမေကြးခဲ့ပါဘူး
င့ါႏွုလုံးသားထဲက
ၾကယ္စုဗူးကေလး က်ကြဲသြားတာ

အေမွာင္ေတြက ေလွာင္ရီတယ္ …

ဟား … ဟား … ဟား

ငါျပဳံးေနလိုက္တယ္
တစ္ေလာကလုံး ေမွာင္သြားရင္ေတာင္
ငါ့အလင္းကို သူတို႕ မျငိမ္းႏိုင္

ငါ့အလင္း၀ွက္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ
အေမွာင္ေလွာင္ခန္းေတြရွိတယ္
ငါ့တံခါးေတြ ငါမဖြင့္ခဲ့

အနက္ေရာင္ နတ္ဘုရား
စိတၱဇ စိတ္ကူးေတြသို၀ွက္ထားတဲ့တံခါး
ငါ့အလင္းေတြ ၀င္ထြက္သြားလာလို႕မရဘူး

လူေတြရဲ႕ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဥယ်ာဥ္ထဲ
အေမွာင္တံခါးျခပ္ေတြ
ေကာင္းကင္နဲ႕ ေရျပင္ၾကား
အိမ္မျပန္ခ်င္တဲ့ငွက္ကို ပိတ္မိသြားၾကတယ္။




nelay

ျမင္ကြင္းလူေယာက္

ျမင္ကြင္းလူေယာက္

ေကာင္းကင္ရဲ႕ ဘာသာေဗဒမွာ

ပ်ံမရ သန္းမရ

စာေရးလိုက္တယ္

မိုးတိမ္

 

ဘုရားရွိခိုးဖို႕နဲ႕

ထမင္းစားဖုိ႕

လက္ေတြ လႈိင္းဘာသာစကား

သင္       ၾကား      ေနတယ္

ပါးစပ္ထဲကေျမြကို              ေခါက္    သိမ္း

အစုလိုက္အျပဳံလိုက္    စိမ္း              သြားတဲ့

လူဘာသာစကားကို

ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္းနဲ႕မ်ိဳခ်

မေသခ်ာျခင္းေတြ                          သြားၿပီ

.

.           က်

.

ေၾကြ

အေရွ႕ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ

ေျမာက္အရပ္က

ပန္းပ်ိဳးအလကၤာနဲ႕            မ်က္ႏွာေတြ

ရွည္လာတဲ့

တေယာအိုထိုးၿပီး

ေရ        ေၾကြး     ေနပုံက

…                        ….

   ……                …..

          … ဟူး …

ဇီဇ၀ါညဦးမွာ ပန္းဘာသာစကားနဲ႕

ႏွလုံးသား            အသက္အိုေပၚက

ျမက္ပ်ိဳတို႕ေရ …

ဘာသာဂီတနဲ႕

၀ိဥာဥ္ကို

ခၽြတ္

ခ်

အျမစ္ေတြလႈပ္     မရ        ရုန္းမရ

ေရေခါင္              မိုးေအာက္

အျမစ္ေတြေျခာက္

သုံးယံေျပာက္တဲ့ ေန

လက္ေခ်ာင္း        အရွည္မ်ားနဲ႕

အပြင့္ပ်ိဳးတဲ့                     မ်က္ႏွာေတြ

   ငါ့အျမစ္ေတြကို

... မထိနဲ႕ … မထိနဲ႕ …

စုန္းသာသာနဲ႕      တိမ္ေတြ             က

ေရေတြ   ……ရြာလာတိုင္း…….    ေရေတြ

မ်က္ရည္             အစြယ္က်ိဳး

လြတ္သြားတဲ့ေလျဖစ္တည္မႈမွာ         ။၁

အျမစ္ေတြေရ၀သြားၿပီ        ။၂

ယုံတမ္းစကားထဲက နံရံကပ္စကၠဴေတြ ။၃

သုံးမရေတာ့ဘူး                ။၄

ေရအုိင္သြားတဲ့ အျမစ္ေတြပုတ္          ။၅

အလြတ္က်က္မွတ္ထားသလိုေတာ့မဟုတ္ဘူး               ။၆

ကစားစရာအရုပ္ေတြနဲ႕

မ်က္ႏွာျခစ္ရေထြးပိုက္

အလြမ္းမရွိတဲ့

ေခတ္မိုက္ထဲမွာ

အနက္ေရာင္        ဘာသာစကားနဲ႕

လူတစ္ေယာက္

အနီေရာင္ေရာဂါနဲ႕

ေျခာက္ျခားမႈေတြ ဖန္းဆင္း

ပ်ိဳးေသာက္

ကမ္းနဖူးေတြေျပာက္… ။

nelay

ေလလာတုန္လြင့္တဲ့ ေလ

ေလလာတုန္လြင့္တဲ့ ေလ
Friday, March 13, 2009 at 1:28pm




ဂဂ်ိဳဂေဂ်ာင္ေရာက္တဲ့ေန႕က
ေလာကႀကီးကိုစိတ္ကုန္တဲ့
ဟင္းေတြသိုးကုန္တယ္

ပုရြတ္ဆိတ္တေကာင္ေတာင္
မ်က္ႏွာေပၚကျဖတ္ေျပးသြား ခ်ိန္
ကြၽန္ေတာ္မ်က္ႏွာသစ္ဖို႕လဲ
ေမ့ေလွ်ာ့ခဲ့တယ္

မဂၤလာပါ ေသမင္း
ေနာက္လဆို
သိၾကားမင္း ဒက္ႏႈတ္ကိုင္ၿပီး
ဆင္းလာလိမ့္မယ္

အခ်င္း ဥတုမွာ
ဘယ္ သေႏၶယုတ္မွ
လူျဖစ္ခြင့္မေပးႏုိင္ဘူး

ခပ္တည္တည္နဲ႕
မခြၽတ္ခဲ့မိတဲ့
ႏွလုံးသားကို
ဒီလူဂုဏ္တန္ေတြၾကားမွာ
ဝွက္ၿပီးမေသာက္ရဲဘူး

ငါကိုက ကံဆိုးပါတယ္
ကံ ကိုယ္တုိင္က
ကြၽန္ေတာ့္ကို တိုးတုိးေျပာသြားတယ္
ငါ ဂ်မ္းတုံး မဟုတ္ဘူး

ေရွ႕ဆက္ၾကမဲ့ခရီးမွာ
ေလေတြ အျပည့္တင္လာမယ္
ေနာက္ၿပီ
ေလေတြ အျပည့္တင္လာမယ္

မေမးခင္ထဲက အရင္ေျဖၾကမဲ့
ပန္းတိုင္ကို
ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာမွာအေရျပားနဲ

အၿပီးတြဲျခည္ထားတယ္ေလ႕
ေနာက္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့
ေလာကႀကီးက
ကရုဏာေၾကးအျဖစ္
သူမေလးကို
ခဏနတျဖဳတ္
ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တယ္

ဒီ
ႏွလုံးသားရဲ႕
ဗဟုိ
တည့္တည့္မွာ . . . ။






nelay

ေက်ာက္ေဆာင္ေတးသံ

 


ေက်ာက္ေဆာင္ေတးသံ
Monday, June 15, 2009 at 2:12pm




ကမၻာႀကီးမွာ အခ်စ္မရွိခဲ့တာၾကာၿပီ
ရင္ခုန္နည္းေတြလဲေက်ာင္းမရွ

ိတဲ့အရပ္မွာသင္ၾကားရအုံးမယ္
ငါ့ကို ခုိျဖဴေတြအေၾကာင္း ပုံေျပာျပစမ္းပါ . . .

ဒီလူ႕အသိုင္းအဝိုင္းက ကမၻာနဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို ခြဲခဲ့ၾကတယ္

အျပင္မထြက္လိုက္နဲ႕ ကေလးငယ္
မင္းအေရခြံေတြဘယ္ေလာက္ထက္ထက
အခ်စ္မရွိတဲ့ပါးစပ္အခက္အလက္္ေတြ မင္းကို အုပ္မိုးေတာ့မယ္
အေမွာင္ေအာက္ေရာက္မွေတာ့ ဘယ္သူကမင္းအေရခြံကို
ျဖဴတယ္ေျပာအုံးမွာလဲ . . .

ငါ့ကိုယ္ငါ ေနမသာလိုက္ပုံမ်ား .. ဒသမတန္း ေခါင္းတလားထဲမွာ ...

''အူဝဲ'' ဆိုတဲ့ ေခတ္သစ္ကေလးငိုသံနဲ႕ ေလာကႀကီးကို လိမ္ဖို႕စတင္တယ္
အသက္မပါတဲ့ႀကိဳးေတြ အရိုးကိုးထစ္မွာ ထိုးလို႕ ဘဝကို ငါတို႕လိမ္ၾကမယ္
ေမာပန္းလာေတာ့ ဦးေႏွာက္ကို ပိုက္တပ္ၿပီးေသာက္လုိက္ၾကေပါ့ ...

ဘာထူးေသးလဲ ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ . . .
မင္းဇက္ႀကိဳးေတြ ဘယ္လိုဆြဲမလဲ ခံစားမႈမပါတဲ့ ကဗ်ာက
ကေလးငိုသံ ၾကားမယ္ မထင္ဘူး . . .

ငါ့ကို ေနျခည္တသန္းငွားစမ္းပါ ကမၻာကိုအလြတ္က်က္ခ်င္လို႕ . . .

အေၾကြးတင္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်းဇူးမဆပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ မ်က္ႏွာေတြ
ဘယ္ဘာသာတရားနဲ႕ ေတာင္းပန္ .. ေတာင္းပန္
ကမၻာမွာ လူၿဖစ္ၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ငရဲခံေပအုံးေတာ့ . . .

ကေလးငယ္ေရ မင္းအေတာင္ေတြ ငါျဖတ္ျပစ္ရအုံးမယ္
ကမၻာေပၚမွာ အခ်စ္မပါတဲ့ လူ႕ဖ်ံေတြမ်ားတယ္ေလ . . .
စက္သီးတပ္လို႕ ေဇာက္ထိုးမလည္တတ္ရင္ အသြားေတြက်ိဳးၿပီး
မင္း အံ့ေခ်ာ္လိမ့္မယ္ . . .

ခက္ထန္းတဲ့လႈိင္ပုတ္သံမွာ သူ႕ထက္က်ယ္ေအာင္ပ်ံျပလိုက္စ မ္းပါ . . .

ငါတို႕ တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႕ ငါတို႕ ထြန္းလင္းေနဖို႕
တိမ္သားနိမ့္နိမ့္ေတြ ၿပိဳက်မွာကိုစုိးေနေသးတယ္
မွန္တစ္ခ်ပ္ကို ျပဒါးသုတ္ထားရအုံးမယ္ . . .

တိတ္ဆိတ္ညင္သာတဲ့ ဂီတသံကိုၾကားလား ကေလးငယ္
မင္းရင္ထဲမွာ တိုးတုိးေလး ညည္းေနတာေလ
ဘယ္သံ အကၡရာနဲ႕ ရင္ခုန္ ကမၻာကို ျငိမ္ခ်မ္းခ်င္ေနလိုက္ပုံမ်ား
မခ်ိတင္ကဲအခ်စ္ေတြ ေကာင္းကင္နဲ႕သိမ္းလို႕ မေလာက္ေတာ့ပါဘူး . . .

ငါ့ေခါင္းကိုေခါက္ၿပီး နိဗၺာန္ဆိုတာကိုျပ တိရစၧာန္တစ္ရာကို ကဗ်ာရြတ္ျပမယ္ ...

ငါကိုယ္တိုင္က အသံမပါတဲ့ ဂီတနား ခိုတြယ္မိမွေတာ့
ကမၻာေရ ... ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ...
တိတ္ဆိတ္ျခင္းရဲ႕ အိပ္ယာဝင္ေတးသြားမွာ ...
မင္း အိပ္ပါေတာ့ ေနာ္ . . . ။

nelay

ျပက္လုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္

ျပက္လုံးမရွိတဲ့ ေကာင္းကင္
Wednesday, June 10, 2009 at 1:40pm




ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပါးပါးလႊာလႊာ
ပ်က္ေၾကြထားတဲ့ ဝတ္မႈံျဖစ္တယ္။

ညဟာအရင္ကထက္အေရာင္မွိန္ေနခဲ့တာ

ေလအထက္က ေျခရာက သတိျပဳမိတယ္။

ဝလုံးမေရးေတာ့ေပမဲ့
ဂဏာန္းေျခာက္လုံးတိတိကိုႏွိပ္ၾကည့္တယ္
ဂဏာန္းေတြေရခ်ိဳးေနတာ ျဖစ္ပါေစ ...

၁။ စိတ္နာရီ
၂။ မညီညႊတ္တဲ့မိနစ္
၃။ ၃၄စကၠန္႕
မိုးဖြဲတို႕လွစ္ခိုတဲ့ သစ္ရိပ္မွာ
အရိပ္မရွိတဲ့လူတေယာက္
စိတ္ေတြမမွိတ္အားဘူး သူ႕အာရုံမွာ
ဘာမွလုပ္မရတဲ့ စိုးစိတ္ေတြစုိရြဲကုန္လြန္ ...

ဝတ္မႈံမရွိတဲ့ မ်က္မျမင္တေကာင္ရဲ႕ ေငါင္စင္းစင္းအေတြးအေခၚ
ေျပာင္းလဲမႈတစုံတရာ ဘာကိုမွမျမင္အားေတာ့ဘူး

ေနလုံးဟာဝင္ၿပီးခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ကမၻာတိုင္ၿပီလဲ
ရြက္လႊင့္သမားဟာ ရြက္အစုတ္ကိုဖာေနတယ္
နားဟာ ေလသံသဲ့သဲ့ေလးကို စြင့္ေနတယ္

မသိနားမလည္သလိုခ်လိုက္တဲ့ သက္ျပင္းတိုင္းဟာ
၈နာရီရဲ႕ဘယ္ဘက္အစြန္းကေလးမွာ ေနဝင္တယ္

ေမွ်ာ္လင့္ထားေပမဲ့ထမင္းဆီဆ န္းေရႊလင္ဗန္းဆိုတာ
အေမ့ပါးစပ္ထဲက အတိတ္ျဖစ္ရုပ္ၾကြင္း
တကယ္ၾကားလိုက္ရတာက စကၠန္႕တန္ရဲ႕တဝက္
ေလသံတိုးတိုးေလးထဲက သစ္ရြက္ေတြ
ငါ့နားေပၚေၾကြေတာ့ ငါ့ဝိဥာဥ္ကေလွာင္အိမ္ထဲအသက္ငင္ေန ...

လေရာင္ကိုေငးေနသူရဲ႕အသက္တို တိုေလးေလာက္ေတာင္မရွိ
ေသြးငတ္သူရဲ႕ဒဏ္ရာအတိနဲ႕ ပါးစပ္ဟမိရာက
အဆိပ္ေရေတြၿပိဳဆင္းသြားတဲ့ညေတြျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္
ငါမေသဆုံးခဲ့ပါဘူး ... ခ်ိဳျမိန္တဲ့အရသာနဲ႕ ...

ေစတန္ကို ေက်ာမွာလြယ္ၿပီး
ေလွာင္ရီသံေတြၾကားက
က်ေနတဲ့ေျခလွမ္းအႏြမ္းေတြေကာက္ရင္း ...
အခန္းဆက္မရွိတဲ့ ညနက္ထဲ
ေသြးမထြက္တဲ့ဒဏ္ရာနဲ႕ ေက်ေက်နပ္နပ္
ငါ ... ျပန္ ... ခဲ့ ... တာ ...

အ

ႀကိမ္

ေပါင္း

မ

နဲ ... ။








nelay

ၾကယ္မျဖစ္ထြန္းမႈ

ၾကယ္မျဖစ္ထြန္းမႈ


ေန႕လည္ေန႕ခင္း တစ္ေကာင္
ေန႕လည္ေန႕ခင္း အျဖစ္ ထြက္က်
ေျမနီလမ္းမွာ အမဲစက္ေတြနဲ႕
ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေအာ္သံေတြ
ျခံစည္းကိုေက်ာ္ေနတဲ့ ဖုန္စာမွာ
အလိမ့္လိမ့္တက္လာတဲ့ တိမ္လုံးေတြ
အနားမရတဲ့ လိႈင္းရႈပုံနဲ႕
ျဖစ္မရ တည္မရ ……….

ဒဏ္ရာရေနတဲ့ ၾကမ္းျပင္တခုသာ
တြန္းေရြ႕ပုံ ေနရာတက်နဲ႕
အေရျပားကို ေလမရတာ ၾကာ

ဘယ္ဘ၀က ညာအိပ္မက္ေတြ
ေနကမာၻအပုတ္ကို ေမတၱာထုတ္ၿပီး
ရာဇ၀င္ထဲခ် မွ်ား
အရြက္စိမ္းေတြ ခ်စားသြားၿပီ

တိတ္ဆိတ္ျခင္း ကမ္းေပၚက
မ်က္၀န္းအိမ္ကေလး ဂ်က္က်
ရွာမရ ေဖြမရ ….
တံခါးဖြင့္ၿပီး ေလမရတဲ့ရပ္၀န္းတခုမွာ
ေျခနင္းခုန္ သံဓါတ္မ်ိဳးနဲ႕
ပန္းေတြ သံမဏိၰ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ
ရနံ႕ရႈသူ ေစတန္ အလြမ္း
မေသခ်ာမႈ ခံတပ္အေပါက္နဲ႕
ၿဂိဳလ္တုသတင္းေပၚက မယ္ကေ၀

ရႈး ……………
ေလသံနဲ႕ဖတ္ၿပီး ငိုေၾကြး
အလင္းပီအန္နတ္တို႕ တိုက္ပြဲမွာ
ခႏၶာ တစ္ျခမ္းေလာင္းရဲ႕
မီး အမွတ္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္
ဘ၀လြန္ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးမွာ
နင့္ကို …. ထာ … ၀ … ရ ျဖဳတ္ၿပီး


Asterisk ေရ …
Why
So
Serious …. …. ။






nelay

သက္ရွိထင္ရွား

သက္ရွိထင္ရွား


စက္ဘီးေပၚက ေျခရာ
အခန္းထဲမွာလည္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္ျခင္းေ၀ါဟာရနဲ႕
ဆံပင္ရွည္ကိုလက္ညိႈးထိုးၿပီး ရီၾကတယ္

တံခါးဖြင့္ၿပီး ခုန္ခ်သြားတဲ့ တိမ္ေတြ
တရားနာဖို႕ အရက္ၾကိဳေသာက္ၾကရတယ္
ဘာမွတ္တိုင္ေတြလဲ ပုခုန္းျခင္းတိုက္
ယဥ္ေက်းမႈမွာ ပညာတတ္နဲ႕ ျပင္ (အ) ညာ တတ္
အခ်င္းခ်င္းေပြ႕ပိုက္ထားတဲ့ ဒုကၡၾကီး
မိုးပ်ံေလစီးၿပီး မင္းလႊတ္ခ်မလား ငါလႊတ္ခ်မလား
ခင္ဗ်ားေရာ က်ဳပ္ေရာ ၿပိဳင္တူ လြတ္က်ဖူးတယ္
မိုးေပၚပ်ံေနတဲ့ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ
အစာအိမ္ဆီ ျပန္လာတိုင္း
အမာရြတ္ကေလးကို စမ္းမိတဲ့ဒုကၡ
ငါ့ လက္မေတြ နာ ေနတယ္။
ဦးေခါင္းေတြအပင္ေပါက္လာၿပီ
အခုခ်ိန္ထိ ေႏြက ေၾကာ္ျငာေကာင္းတုန္း

ကေလးေတြ ကေလးေတြ
ဘာသီးစားခ်င္လဲ

လူၾကီးေတြ လူၾကီးေတြ
ဘာသီးသီးေနတာလဲ

စက္ဘီးေပၚက ေျခရာ
အခန္းထဲမွာ လည္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ား
အမာရြတ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွား … ။




nelay

ဦးေႏွာက္အမွတ္(၃) ၏ စ်ာပန အပိုဒ္ခြဲ (nelay ၊ ဆူးခက္မင္း)

ဦးေႏွာက္အမွတ္(၃) ၏ စ်ာပန အပိုဒ္ခြဲ






စံပယ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္ ပန္ထားတဲ့ သုႆာန္ဟာ ..

အျဖဴေရာင္ၾကိဳးစကို ျမႈပ္ႏွံဖို႔ လက္မခံဘူး ။

တစ္ ျပီးရင္ ႏွစ္ လာမယ္ ။

ယခု ကဗ်ာကို ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္

နံပတ္ ၂ ေနရာမွာ ဓားတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ျပီး ေစာင့္ေန ။

အသုံးမက်တဲ့ တတိယ လူမွာ

ထမ္းပုိး ခရာ အညတရ အလကၤာနဲ႕

ပန္းပ်ိဳးခ်င္တဲ့ ဆႏၵ မ်က္၀န္းအ၀မွာ

ခဏတာ ဆိုတဲ့ ခဏတာကို ျဖဳန္းတီး

တံခါးေခါက္သံကို အိပ္မက္အက်ိဳးထဲ ထုိးထိုးညီးေနလိုက္တယ္။

ဒီတံခါးကိုေခါက္တာ ဘယ္သူလဲ ။

စာပို႔သမားလား ၊ မၾကည္ျဖဴလား ။

အလွဴခံလား ၊ အစိမ္းေရာင္လား ။

ရပ္ကြက္လူၾကီးလား ၊ ဘုရင္မၾကီးလား ။

တစ္ခ်က္ ၊ ႏွစ္ခ်က္ ၊ သံုးခ်က္ ။

ဆိုင္းေတြ ဗံုေတြ ပစ္ခ်ထားခဲ့ပါ ။

ဖ်ာသိမ္းသြားတဲ့ အေမ့ရင္ခြင္လဲ မေန႕ကျမည္ဟီးသံၾကီးၾကီး

ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး

ကေလးရာ ....

က်ယ္က်ယ္တီးတီး

ေလဟုန္စီးၿပီး ေႏြၾကာခဲ့တာ ရက္စိပ္ခဲ့

ဘာဆိုဘာတခုမွ ေမ်ာမလာနဲ႕ ဒုကၡဆိုတဲ့ ဒုကၡိတ ကို

ေမြးကတည္းကအစာမေၾက ရပ္၀န္းထဲ ရပ္ကြက္ေလွာင္ခဲ့

အေပၚယံၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ၿပီးရင္

လက္ဖ၀ါးႏုႏုကေလးနဲ႕ ငါ့ကိုအဆိပ္ခပ္

လက္အပုတ္ေတြနဲ႕ ငါ့မ်က္ႏွာကိုလာမသပ္ၾကနဲ႕ ။

မသတ္ၾကနဲ႔ ။

လက္အပုတ္ေတြနဲ႔ ငါ့ကို လာမသတ္ၾကနဲ႔ ။

ငါက “သတ္ပံု” မွားတဲ့ေကာင္ ။

ငါက သတ္ပံု မွားတဲ့ေကာင္ ။

ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတ္ရမယ့္အစား ။

ေလကို ျမန္ျမန္ရွဴ ၊ ဓားကို ထိုးေျမွာက္ ။

စကားလံုးေတြ ေသြးစြန္းကုန္တယ္ ။

မုသားေတြက ေမလရဲ ႔ အပူခ်ိန္နဲ႔

အေငြ ႔ပ်ံမသြားဘူး ။

ေသြးသားဆႏၵဆိုတာ ၊ လူရယ္လို ႔ သိတတ္စကတည္းက

ဒြန္တြဲလာတဲ့ အေဖာ္ ။

အႏုပညာ ပ်က္သြားၿပီ .... ပ်က္သြားၿပီ အႏုပညာ

သုံးရာသီစာ စုေဆာင္းခဲ့သမွ် ဒီလိုပဲပ်က္ခဲ့ရတာေလ

ပ်ံက်လာတဲ့ ဒီလိုရပ္၀န္းမွ ေခတၱဆိုတဲ့ အဟုန္က

ဒါကိုၿပီးဆုံးမယ္လို႕ထင္ၾကသ လား

မွားသြားမယ္ မွားသြားမယ္

စမ္းေခ်ာင္းထဲက အရူးေတြမွားသြားမယ္

ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္

အႏုပညာကုိ ေလွာင္ေနၾကတဲ့ အေလာင္ေတြ

''...'' အဲဒါမပါရင္ ေလဟုန္မစီးႏိုင္တဲ့ ေလွနဲ႕

ဂဠဳန္ခ်ီသြားတဲ့ ႏွလုံးသားကို

ငါ့ဦးေခါင္းေပၚက နံပါတ္ (၃) က ဓါးထုတ္ျပဳံးေနတယ္။

အျပံဳးရဲ ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ ေသြးစြန္းဓားတစ္လက္ ရွိမလား ။

ေသြးစြန္းဓားတစ္လက္ရဲ ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ အျပံဳးရွိမလား ။

ဒီၾကိဳးစကို ျဖတ္ဖို႔ ဒီဓား မလိုဘူး ။

ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာလိုက္မယ္ ။

စံပယ္ေတြ ေဖြးေနေအာင္ ပန္ထားတဲ့ သုႆာန္ဟာ ..

အျဖဴေရာင္ၾကိဳးစကို ျမႈပ္ႏွံဖို႔ လက္မခံဘူး ။






nelay ၊ ဆူးခက္မင္း

ပန္း ရုပ္ေသး

ပန္း ရုပ္ေသး

နင္က အပြင့္ကိုစားတယ္
အရြက္ကို ခုိးတယ္
အကိုင္းခ်ိဳးၿပီး
နင္ .... က ေနတယ္ေပါ့ …

လြန္းတင္ထားတဲ့ၾကိဳးနဲ႕
ငိုက္ျမည္းျခင္းကိုဆြဲခ်
ပန္းရနံ႕ေတြေမႊးျမလာတဲ့
နင့္ အေၾကြ၀ိဥာဥ္
သူငယ္ေတာ္ရုပ္ေသးထဲ
ငါ ယူငင္အသက္သြင္းထားတယ္…


ရုတ္တရက္ၾကီး
ပန္း ရုပ္ေသးက က ေနရာက ၾကိဳးျပတ္ …. ‘‘ … ’’

ကတၱရာ လမ္းက ေငါက္ ခနဲ ထ ထိုင္တယ္ ..
သိပ္မလန္႕သြားပါနဲ႕ ပရိတ္သတ္ၾကီးရယ္
ပရိတ္ရြတ္ဖို႕မဟုတ္ပါဘူး ….

လိုင္းမမိေတာ့တဲ့ ဧရိယာမွာ
မကၽြတ္မလြတ္ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္း ….
အတိအက်ေျပာရရင္ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္း အနီ …
……… ကြဲ ….. ဖို႕ …
ပန္း ရုပ္ေသးပြဲမွာ …
လိုင္းျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့
ႏွလုံးသားအဆံေခ်ာင္ ေဇာက္ထိုးၾကီး ….

တဟီး ဟီး ဟီး နဲ႕ ….

ဒါကိုေရာ ဘယ္လိုအသံထြက္ၾကမလဲ
ငိုတာလား ရီတာလား …
ဘာလုပ္ျပမွန္းမသိတဲ့
ပန္းေျခရာ ရုပ္ေသး ကကြက္ …

ရင္ေသပုတုန္းေတြ လုိက္ဟက္ေနပုံက
အပုတ္ မ ကို အသက္သြင္းေနတဲ့ ျမိဳ႕ေသပြဲ …

လက္မွတ္ဗလာတစ္ရြက္နဲ႕
တစ္ေဆြလုံး တစ္မ်ိဳးလုံး
မီးခိုးတိတ္ေအာင္ ရီၾကအုံးမယ္ ..

ပန္း ရုပ္ေသးေရ ….
နင့္ကိုေခၚတာမဟုတ္ဘူး …
အဂၤါ ဦးမွာ ျပတ္က်သြားတဲ့ ၿဂိဳလ္တစ္လုံးက
အနီေရာင္ မိုးေတြရြာဖူးတဲ့ အရပ္မွာ ..
ကိုမာ ျဖစ္ေနတယ္ေလ …

သက္ရက္ညႊန္႕ေတြထြက္လာတာကို
ေႏြ …………… လို႕ ေခၚရင္

ပန္း .. ရုပ္ … ေသး …

ေဆးလိပ္မီးေတြ တို၀င္သြားတာကို
ေရာဂါ ……….. လို႕ ေခၚၾကတယ္

‘‘ေတာက္တဲ့’’…. ပါကြာ
မိုးေခါင္ေနတာ
အျပစ္ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ရင္

ပန္း … ရုပ္ … ေသး …

ႏြယ္ပင္ျမက္ပင္ေတြ ေဆးဖက္မ၀င္တာ
သစၥာက်ိဳး အလကၤာရဲ႕
ရႈေမွ်ာ္ခင္း အေသတျခမ္း
အိုဗာအိုက္တင္ လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္ …

ၾကိဳးျပတ္ေနတဲ့ နင့္ရုပ္နဲ႕ ပန္းေတြပြင့္
ဘာဆိုဘာတခုမွမရွိတဲ့ ငါက …
ပန္းၾကိဳးျပတ္ေတြ ကိုင္ေငး …
နင့္ ရုပ္ေသးကပြဲကေလး
ဘယ္ေတာ့စင္ေပၚေရာက္မလဲ ေတြးေတြးေနတာ
ငါေထြးေထြးေနတဲ့ ေသြးေတြထဲမွာ
အရုဏ္အေသဦးေတြ မသန္႕ခဲ့တာလဲၾကာ ….

ေလစီးေၾကာင္းေျပာင္းလဲျခင္း

မွာ
ကိုင္လႈပ္ထားတဲ့ ၾကိဳးစြဲရာ စြက္ေၾကာင္း
အဲဒီ … ေလွာင္အိမ္ထဲကကို မထြက္ေၾကာင္း
ဖူးပြင့္ ျပေနလိုက္တာ …


အျပဳံးျခစ္ရာနဲ႕ ထာ၀ရ ကခုန္ေနတဲ့ပြဲမွာ
ဟိုး … ေ၀း ေ၀း က …
ေယာက္်ားေရာ မိန္းမေရာ
ႏိုင္လြန္သံေယာဇဥ္နဲ႕ ရင္တန္းလန္း
ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈ တတိယခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမွာ
ေ၀ါဟာရ ေသဆုံးေနပုံက …
ပြဲလာသူပရိတ္သတ္မ်ား …
ပန္းရုပ္ ေသတယ္။














nelay

သို႕ …. ႏိုရာနီ

သို႕ …. ႏိုရာနီ


မ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ၈နာရီကိုေရာက္တယ္။
ညက အိပ္မက္ ထဲမွာ ႏိႈးစက္သံက … ယခုဘ၀အထိပါလာလို႕ က်ေနာ္ မ်က္ႏွာမသစ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

က်ေနာ့္ အကၤ်ီပန္းႏုေရာင္ လက္ရွည္ကေလးကို ေခါက္ေပးစဥ္က … နာရီစကၠန္႕သံဟာ ရင္ဘတ္ထဲမွာခို၀င္ရူးခဲ့။
မွ်ားအစင္းတစ္ေထာင္စူး၀င္သြ

ားတဲ့ ေ၀းကြာမႈမွာ … ၾကယ္သီးတပ္ေပးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ….

က်ေနာ္ မမူးပါဘူး။ ႏွလုံးခုန္သံလြန္က်ဴးသြားတဲ ့ မနက္မွာ အျမစ္ေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေနျခည္စိမ္းကို
ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ္လက္ေတြဘာလို႕ တုန္ေနခဲ့တာလဲ …. ။ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲ တိုး၀င္လာတဲ့ အနက္ေရာင္သတို႕သမီး အရာအားလုံး လင္းလင္းရွင္းရွင္း မနက္ခင္းထက္ ပိုလွပါတယ္။

သတို႕သမီးမ်က္ႏွာေပၚမွာ က်ေနာ့္တစ္ကုိယ္စာ ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြရွိတယ္။ လမ္းကူးသြားတဲ့လူေတြ က်ေနာ့္ကိုမျမင္ၾကပါဘူး။ အခန္းထဲက ေဒါသနဲ႕ေမတၱာ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ ကရုဏာသက္မႈေတြ ငုံ႕ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။

အရာအားလုံးဟာ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ စကၠန္႕သံကို ေနာက္ဆုတ္သြားတဲ့ ေခတ္မွာ ဟင္းလင္းျပင္တခုသာ နီးကပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕ စိတ္ေတြ ေ၀းခဲ့လို႕ေလ။ …. ေ၀း …… ခဲ့ ……. လို႕ …. ။ ကမ္းနဖူးမွာ ဖက္ထားတဲ့ နာမ္ႏွစ္ခု အခုေတာ့ တစ္ျခမ္းစီ ပ်က္က်ခုန္ဆင္း …. လိႈင္းသံေတြလဲ အခန္းထဲမွာ ခ်င္းခ်င္းနီ သြားပါရဲ႕ဗ်ာ … ။

ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ မေမာင္းထုတ္လိုက္ပါနဲ႕ လက္ရမ္းေပၚက ခိုႏွစ္ေကာင္ စိတ္ခ်င္ အိပ္ငိုက္ေနၾကတယ္။ လြင္ျပင္တခုရဲ႕ ၾကားခံ ေျခာက္ေသြ႕မႈမွာ …. က်ေနာ္တို႕ လက္ခ်င္းဆုတ္ကိုင္လို႕ … ပု၀ါျဖဴကိုလႈပ္ႏႈိး … ညေနခင္းေလေျပေတြလဲ ၀င္လာေရာေလ … ။

က်ေနာ္က အပူၾကီးပါတယ္ … ေနမင္းကိုမ်ိဳထားတဲ့လူဆိုေတ ာ့ … သတို႕သမီးကို မကၽြမ္းေလာင္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အနက္ေရာင္ သတို႕သမီးရဲ႕ စ်ာပနဟာ ထာ၀ရလွေနမွာပါ။ တြန္းလွဲလိုက္တဲ့ ေျခသံေတြကို နားမလည္ဘူးေလ …. က်ေနာ္တို႕မဟုတ္တဲ့ ၀ိဥာဥ္ႏွစ္ေဖၚ အခန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးမွာပါ။ သူတို႕ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ရပ္၀န္းမွာ ေထြးဖက္မိတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ဘ၀ထိေခတ္သံဟာ ဘယ္ေလာက္က်ယ္ခဲ့သလဲ …. ။

သူကေတာ့ သတို႕သမီးကို သူ႕လက္ေပၚမွာ အိပ္စက္ေစခဲ့ဖူးတယ္။ သူကေတာ့ သတို႕သမီးကို ေျမျမွဳပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကုတ္အကၤ်ီ အနီေရာင္ေလး ဖုံးေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ဘာမ်ားကြာျခားလို႕လဲ အဆက္အဆက္မရွိတဲ့ဘ၀ေတြ။

ေန၀င္ေတာ့မယ္ ျပန္ၾကရေအာင္ … ။ အျပီးအပိုင္ မျပန္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္ပံတစ္စုံသာ … ကိုက္လန္ေက်ာ္ထဲ အပိုင္းပိုင္းျပတ္။ ၾကက္ေတာင္ပံ ကင္ထဲ အစိတ္စိတ္ ခ်ိဳ … ။ စကားမေျပာလိုေတာ့ဘူး သတို႕သမီးေရ …. ။ မ်က္၀န္းထဲမွာ အေျဖရွိၿပီးသားပါ။ စကားလုံးမလိုတဲ့အေျဖထဲမွာ ဘာလို႕
ေမးခြန္းေတြအထပ္ထပ္ေသေနအုံးမွာလဲ …. ။

ေနာက္ေက်ာမွာ က်ေနာ္ခ်ိတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဂ်ိတ္ကေလး … ထာ၀ရညိွတြယ္ေပးပါ။ ၀တ္ေပးခဲ့တဲ့ အေမွာင္ကိုတန္ဖိုးထားပါ။ ပိုက္ကြန္လို မခ်ဳပ္ေႏွာင္လိုေတာ့ပါဘူး … ။ ပိုက္ကြန္အကၤ်ီကေလး ၀တ္ေပးခဲ့ပါ့မယ္။
အလွတရားမရွိတဲ့ ဥတုပ်ိဳမွာ က်ေနာ္ေငး …………………………………. ။

လမ္းၾကားထဲမွာ က်ေနာ္မလိုလားတဲ့ နတ္ဆိုးေတြ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္ ။ က်ေနာ္လဲ ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးတာပါပဲ။ မွန္မ်ားအားလုံးကိုအေရာင္တင ္ၿပီးရင္ … ။ ေလွာင္အိမ္ႏြယ္ဆူးအိုထဲ ျပန္၀င္ခဲ့အုံးေပါ့။ ေႏြးေထြးပါတယ္။ မလုံျခဳံဘူး။ ဘယ္အရာကေရာ လုံျခဳံမႈကို ေသခ်ာေစခဲ့လို႕လဲ … ။ အဲဒီနတ္ဆိုးကိုေမးၾကည့္ရအုံးမယ္ …။ မ်က္ရည္ဆိုတာ ႏွလုံးသားက အပိုထုတ္လႊတ္လိုက္တဲ့ တံေထြးစက္ေတြလားလို႕ … ။

က်ေနာ္ေထြးခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ သူတို႕ဟာ တံေထြးစင္လို႕ စင္မွန္းမသိတဲ့ သူတို႕သာျဖစ္ခဲ့။ က်ေနာ္သာ နစ္ခဲ့ရတဲ့ တိမ္အိုတခုပါ။ ဒီေန႕ မိုးရြာလိမ့္မယ္။ အေမွာင္ေတြေျပးတက္လာၿပီ သတို႕သမီးပ်ိဳ … က်ေနာ့္ကိုဖက္ထားစမ္းပါ။ မလုံျခဳံတဲ့ ရာသီတခုကို အားကုန္သာ ဖက္ထားစမ္းပါ။ က်ေနာ့္ မုတ္သုန္ေနာက္က်လိမ့္မယ္။

ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးေလ ။ လုပ္စရာေတြက ဘာမွကို သိပ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားထဲက အသံေတြတိတ္ေပးၾကပါ။ ဟိုးးးးး ေ၀းးး ေ၀းးး က စာလုံးေပါင္းေတြ စကားမေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အဲဒီ့ အပင္ဟာ တစ္ပင္လုံး နီရဲ ခဲ့ပါတယ္။

စမ္းေခ်ာင္းကေလးေပၚက ရြက္ေၾကြမ်ားလို ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေနခဲ့ပါေတာ့။က် ေနာ္ မေနႏိုင္ဘူး သတို႕သမီးပ်ိဳ … ။
နတ္ဆိုးေတြ ပ်ိဳးဆက္ထားတဲ့ ခေရကုံးကို လိုခ်င္တက္မက္မႈနဲ႕မလိုခ်င္တက္မက္မႈ … ေအာင္ျမင္မႈက အပ်ိဳပ်က္ၿပီးစ မ်က္ရည္မ်ားပါပဲ ။ ဟိုးးးးးးးးး မွာ ၾကည့္ …. ။


……… အစိမ္း ……. အ၀ါ ……… အနီ ………


သူရူးတစ္ေကာင္ရဲ႕ မီးပြိဳင့္ ေမွ်ာ္စင္မွာ က်ေနာ့္လိပ္ျပာပျခဳပ္ထဲက
လိပ္ျပာအစိမ္းေရာင္ကေလး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ …. ။





nelay

သူတို႕ေျပာတဲ့ လူမဆန္တဲ့ကဗ်ာ

သူတို႕ေျပာတဲ့ လူမဆန္တဲ့ကဗ်ာ


ေရာက္ၿပီ
ေစာင့္ေနတဲ့ ေရ
ကမ္းနဖူးေပၚက ေလ
သစ္ရြက္ေတြလဲ ေၾကြမယ္ထင္ရဲ႕

ေစာက္ေရးမပါတဲ့ သုညတစ္လုံး
ေန၀င္ခ်ိန္မွာ သရဖူေဆာင္းၿပီး
အေတာင္စုတ္ေနတဲ့ ျပဇာတ္
ေအာင္ျမင္ျခင္းကို ေျခခ်ိဳးလိုက္တယ္

ဂါ ေနတဲ့ရပ္၀န္းမွာ
ကမာၻၾကီးလုံးေနခဲ့ဖို႕
မျဖစ္စေလာက္ သီ၀ရီနဲ႕ညက်ိဳးတယ္

မ်က္ႏွာအတုေတြ ေလသလပ္သြားမွ
မ်က္ႏွာေၾကာေတြ တင္းလာၾက

အပုတ္မ သစ္ေျခာက္ပင္
အလြတ္ဆြဲတဲ့ ေလထဲမွာ
ကာဗြန္ေတြမ်ားတယ္

လူရႈေနတာ ဘာေတြလဲ
အရူးေတြ ... အရူးေတြ ... အေရလူးၿပီး
တမူးက အစ္ကိုကိုေခၚ
အေၾကာက္တရားနဲ႕ ငွက္ဖ်ားမိေနတယ္

ကဗ်ာဆိုတာရည္းစားစာက စတာလို႕
ဘယ္သူေျပာလဲ
လြန္ပူနဲ႕ မင္းနားကိုထြင္း
ဦးေခါင္းမပါပဲ ခင္းတဲ့ပြဲမွာ
လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ရဲ႕ ဆဲဆိုသံမ်ား ပဲ့တင္တယ္




nelay

 

အေလာင္းကၽြမ္း

အေလာင္းကၽြမ္း



မၾကာေသးခင္
မခင္ၾကာ က
ငါ့မ်က္လုံးတစ္လုံးကို
ကိုက္၀ါးလိုက္တယ္
ျမက္လုံးေတြ ကၽြမ္း ....

မီးလမ္းေတြ ကၽြမ္းသြားလဲ
လူေတြေလာင္ေနလွ်က္ ေလွ်ာက္ေနတယ္
စြတ္က်ယ္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့
ၾကယ္ေတြ စြတ္ဖို႕ လည္ပင္းရွည္ရတယ္
အိမ္ထဲ၀င္လာမွ ဖိနပ္စင္မွာမီးေလာင္တယ္
တံခါးကၽြမ္းေတြ ထင္းရနံ႕နဲ႕ ငါ့ကိုၾကိဳ
ငါၾကမ္းျပင္ေပၚမွာမီးေလာင္ေနတယ္

မ်က္ႏွာက်က္မွာ မီးလုံးေတြ ကၽြမ္း
ငါ့လက္က်န္မ်က္လုံးကိုေဖာက္
ၾကြက္တစ္ေကာင္ကို ခ်ေၾကြးခဲ့တယ္
ဘယ္သူမွ မီးအကၽြမ္းေတြ ဂရုမစိုက္ဘူး
ဂရုစိုက္စရာအကၽြမ္းလဲမရွိ

မၾကာေသခင္က
ကၽြမ္းသြားတဲ့ကမာၻကို
စၾကာ၀ဠာၾကီးက ခၽြတ္မလဲျဖစ္ခဲ့ဘူး။




nelay
 
 
 
 
 

အလင္းကြယ္

 

 

အလင္းကြယ္


ျဖဴလြန္းေ၀
ဟိုး .. ထိေ၀း
တိမ္အက္ေၾကာင္းေအာက္
ငါ့ကို တိမ္မ်ိဳလို႕
ေဆာင္းရာသီေနာက္ခဲ့ …

စမ္းေခ်ာင္းကေလးငို
ျမက္အိုေတြ ေ၀း …
ေရေသာက္ျမစ္ေအာက္
ငါ့ကို ရစ္တြယ္ခ်ဳပ္မႊန္း
အိပ္မက္က်ိဳးလို႕ေသခဲ့ၿပီ …

မိုးေသာက္ယံစုန္း
က်ိန္စာအိုေတြ ျပဳံး …
တေစၧမုန္း .. သုံးညအိုမွာ
ငါ့ကို ျမွဳပ္ႏွံပြင့္ဖူး
အဆိပ္ပန္းေတြျမဴးခဲ့ၿပီ …


ေဒ၀ီ … စို
သလြန္မွားတင္မိတဲ့ႏွလုံးသား
အျပဳံးတုေတြအား
ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္
ငါ့ကို ဆူးေျခြခိုင္းတဲ့လက္ေတြ
အခု ….
အလိုမတူပဲ ပု၀ါျဖဴခဲ့ရေပါ့


ပုဒ္မ ပုဒ္မ ပုဒ္မ
ပုဒ္ကေလး ဆို
ကမ္းနဖူးမွာခ်
ဘယ္မွန္မသိတဲ့တံတားအုိေပၚက
ငါ့ကို …
ပင္လယ္နီမွာ ေနမ်ိဳလိုက္တယ္

အလင္းကြယ္
ဖန္အိမ္ထဲကေဆာင္း
နံရံေပၚက မ်က္ေသတခုနဲ႕
ျပန္မရွင္ေတာ့တဲ့အသက္ကို
ငါ့က ငါ့အား
ရက္ရက္စက္စက္
ေမာ္ဖူးခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္ … ။




nelay

ၾကယ္ေၾကြရပ္၀န္း Friday, October 24th, 2008

ၾကယ္ေၾကြရပ္၀န္း
Friday, October 24th, 2008



နမိတ္ေကာင္းကို မမက္ေမာတတ္တဲ့ သစ္စိမ္း....ေျခာက္ပင္ဟာ …………

ၾကယ္ေသကို သၿဂိဳလ္ပစ္ဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့...

အဲ့ဒီကိုယ္ထဲမွာ………. နံရိုးေတြကို ေရတြက္ေနတဲ့ စကၠန္႔တန္ရွိခဲ့ ……

ေသြးနီမွ်င္ကို စုပ္ယူ…. ၾကည္ျပာေရာင္ ၾကယ္ …. ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့

ေက်ာခြံကိုခြာ…… ထိုၾကယ္ျပာေရာင္…. လက္တန္ကို ခ်ိဳးဖ်က္……. ခံခဲ့

ညဥ့္ေလကို အံတု… သန္းေခါင္ထက္ သူဟာ ပိုပို နက္လာခဲ့

၀င္သက္ကို အစိတ္စိတ္ ပိုင္း……… ေလးနက္မႈတိုင္းဟာ သက္ျပင္းပိုရွည္ခဲ့

သက္တန္႔ေရာင္ကို ထိုးေဖါက္ ေန႔နဲ႔ ည ၾကား ပိုပို….. တိုး၀င္……… သြားမိ…. ခဲ့……………..

…………………………………………………….

ရပ္စရာ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာတဲ့….. ေျမ

ေနာက္ဆံုးထြက္သက္မွာမွ ရွိဳက္သြင္းျခင္းခံလိုက္ရတဲ

့ …….. ေလ....

ကၽြံမွာဆိုးတဲ့ အေရာင္ေတြ …..

အဖက္ဖက္မွ ကာရန္ထားေသာ.. ေက်ာက္ဂူေအာက္..

ႏွင္းေတြ........ ရာသီေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီး........ .... ေနာက္

…………………………………………………….

ၾကယ္ေသလြမ္းခ်င္းေတြ ေရး နင္ေဆြးမေနနဲ႕ေတာ့

ေကာင္းကင္ကို အစိမ္းလိုက္လြာခ်ျပီး ငါ မီးျမိဳက္ေပးလုိက္မယ္

ဖြဲမီးေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႕ ၾကယ္ေသတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာင္မွာ နင္ငိုအံုးေပါ့

မ်က္ရည္ေတြ ခပ္ေႏြးေႏြးရြာခ်လာခဲ့တဲ့ နင့္ပါးျပင္မွာ

ငါ့အိပ္မက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆးျခယ္ေပးပါရေစ...

နင့္မ်က္ရည္နဲ႕ေဆး ငါ့အိပ္မက္ေတြ စေတးရေစအံုးေတာ့

နင့္မ်က္ႏွာမွာအျပံဳးေတြ ဝင္းလာခ်ိန္အထိ ငါ့အိပ္မက္ေတြ ခင္းေပးထားမယ္


ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ငါ့ေက်ာမွာ

နင့္ႀကယ္ေၾကြမီးအိပ္မက္နဲ႕ ၿမိဳက္ေလာင္ထားတဲ့

ငါ့အေတာင္ေသတျခမ္းလဲရွိတယ္

ငါမပ်ံႏုိင္ပါဘူး ...

ေနာက္ ...

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ျဖန္႕ခင္းထားတဲ့ ငါ့ႏွလုံးသားမွာ

နင့္အိပ္မက္ႏြယ္ေတြ ခင္းေလွ်ာက္မဲ့ ျမက္နီခင္းႀကီးလဲရွိတယ္

ငါမစိမ္းလန္းပါဘူး ...

တခုခုကိုေရြးမယ္ဆိုေတာ့မွ ကမ္းႏွဖူးက ႀကယ္ေသကို

နင္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးတယ္ေနာ ္ ...

ငါ့အေတာင္လက္က်န္တခုေတာ့ နင့္ႀကယ္ေသအိပ္မက္အတြက္

ငါမေတာက္ေလာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ...

ထပ္မကြၽမ္းပါရေစနဲ႕ေတာ့ အိပ္မက္စိမ္းေလးရယ္ ...

ဒီအေတာင္တျခမ္းနဲ႕ နင့္အပြင့္ဆန္းေလးကို

ငါေလ ... ထာဝရ ... တယုတယပ်ိဳးထားခ်င္လို႕ပါကြယ ္ .... ။

ေဆာင္းကို ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ ဂူဟာ … ေအးတယ္။။။

ၾကယ္ေသကို သၿဂိဳလ္ေနတဲ့ မီးေတာက္က……. ေအးတယ္။။။။။။။။။။။

အနာဟာ သိပ္နာလာရင္ ေအးတယ္။။။

အပူဟာ သိပ္ပူလာရင္ ေအးတယ္။။။

ထို……ေဆာင္းဖိနပ္ေအာက္….. ၾကယ္ေၾကြကို တယုတရ ျမွဳပ္ထားခဲ့…….

ၾကယ္ ေသ ရပ္၀န္းဟာ………….. ေအး ခဲ….. ေနခဲ့။ ။။။။ ။။။။ ။။။။။။။။။






Green Asterisk. rainmaker. nelay

ေျပာက္ဆုံးခဲ့ေသာ အရာ 04-03-2008 06:02 PM

ေျပာက္ဆုံးခဲ့ေသာ အရာ
04-03-2008 06:02 PM



(၁)
က်ေနာ့္မွာ အလုပ္ရွိခဲ့ပါသည္။ အဲဒီအလုပ္လုပ္ဖို႕ အလုပ္လိုက္ရွာေနခဲ့ပါသည္။
တညလုံး၊ ေျပာင္းျပန္ တညလုံး က်ေနာ္အလုပ္ရွာေနပါသည္။
ဒီလုိနဲ႕ . . .
လုပ္တိုက္တခုေရွ႕အေရာက္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားကိုဆြဲထုတ္

ေဖာင္ျဖည့္တင္လုိက္၏။

အဲဒီ့ ညေန . . .
က်ေနာ္အလုပ္ရပါသည္ က်ေနာ့အတြက္မဟုတ္ပါ က်ေနာ့ႏွလုံးသားအတြက္သာ၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္က်ေနာ္အလုပ္ရလုိ က္ပါသည္။ သုိ႕ေပေသာ္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားေတာ့ထားခဲ့ရပါသည္။

ဒီလိုနဲ႕က်ေနာ္အလုပ္လုပ္ေနခ ဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားအလုပ္လုပ္ေနပါသည္။
ပင္ပန္းႏြမ္းႏွယ္သည့္အထိ မူးမိုက္ကာေဝဝါးသည္အထိ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားကို သူတို႕အလုပ္လုပ္ခုိင္းပါသည္။ ဒီ့အတြက္က်ေနာ္ဘာရပါသလဲ . . .

(၂)
လမ္းႏွစ္လမ္းေရွ႕တြင္ ဖ်က္ကနဲမီးဝါလုိက္သည္။

ရုံးကန္ေနၾကတဲ့ ဘဝ ညစ္ညစ္လို စက္ရုပ္လို အနာဂတ္ ေရွ႕လမ္းတြင္ ဘာျဖစ္မယ္ သိသိေနတဲ့ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ ္ထုတ္လို . . .။ ပညာရွာ အလုပ္လုပ္ မိဘလုပ္ေၾ<ြကး မိသားစုတခုတည္ေထာင္ ေလာကအတြက္ဟုိေရာင္ဒီေရာင္ လူမႈေရးလုပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စက္ရုပ္လို သိၿပီးသားဘဝတခုႏွင့္ေရွ႕ဆက္မည္လား . . .။

တခုခုကိုေသေသခ်ာလုပ္ရင္း တခုတခုကိုခ်န္ဖို႕ႀကိဳးစားမ ည္လား။

အေၾကာင္းအရာေတြကို အေၾကာင္းအရာေတြျပန္ေမး ေမးေနၾကသည္။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႕ ျပန္သတ္မွတ္ၾကသည္။ အဓိပါယ္ေတြကို အဓိပါယ္ေတြေတာင္းဆိုေနၾကသည္ ။ ေသြးေတြကို ေသြးေတြဆာေနၾကသည္။

လမ္းႏွစ္လမ္းေရွ႕တြင္ ဖ်က္ကနဲမီးနီလုိက္သည္။

ေရွ႕တြင္ကေလးတေယာက္ မ်က္မျမင္အဘိုးအိုတြဲကာ ျဖတ္ကူးသြားသည္ ေလာကဓံျမင္းက်ားေပၚမွာ၊ တိမ္ေတြငိုခ်လိုက္ရုံျဖင့္ မၿပီးဆုံးသည့္ လြင္ျပင္က်ယ္ေတြ ဟုိးမိုးကုတ္စက္ဝုိင္းအထိ ေရာယွက္ထားၾကသည္။
အားငယ္သူကို အားယူမည့္ စုန္းကိုက္ မ်က္လုံးစိမ္းေတြ စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
အေမွာင္ထဲက ကေဝပ်ိဳကပြဲေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္မည့္ အျဖဴေရာင္ေျခလွမ္းမ်ားဟန္ျပင္ေနၾကသည္။
ဘဲဥမွ ဘဲမႀကီးကိုေမြးဖြားလိုက္ၾကသည္။
ပန္းသီးမွ ပန္းပင္ကိုဝါးမ်ိဳလိုက္သည္။
ႏွလုံးသားတခု အတြက္ ႏွလုံးသားေပါင္းမ်ားစြာကို စေတခဲ့ၾကၿပီ။
တိမ္ေတြျဖဴမလာခဲ့သည္မွာလဲ ၾကာခဲ့သည္။

(၃)
က်ေနာ့္ႏွလုံးသားအလုပ္လုပ္ေနသည္။ က်ေနာ္အလုပ္မလုပ္ပါ။
အလုပ္ကအျပန္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားအလုပ္တြင္ ထားခဲ့ရသည္။

က်ေနာ္ရထားေစာင့္ေနသည္။ ရထားတစီးဆိုက္လာသည္ က်ေနာ္ဦးေခါင္းက တက္သင့္ေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ထုိင္လိုက္မိသည္ အဲဒီ လူေနမႈရပ္ဝန္းတခုအေပၚ ေပ်ာ့ညံ့စြာဝင္ဆံ့သြားသည္။
တိုးညင္းတဲ့လက္တစုံ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဆြဲအိပ္ထဲမွ အနာဂတ္ကိုႏႈိက္ယူေနသည္ က်ေနာ့ေရွ႕တြင္ . .
က်ေနာ့္ ဦးေႏွာက္က မင္းနဲ႕မဆိုင္ဟုညႊန္ၾကားသလို က်ေနာ့အသည္းႏွလုံးအလုပ္တြင္က်န္ခဲ့သည္။

ဆင္းရမည့္ဘူတာအေရာက္ က်ေနာ္က်ေျပာက္ခဲ့သည္။ အတိတ္တို႕သည္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းေဟာင္းႏြမ ္းကုန္ၾကသည္။

ဆာေလာင္မႈကဦးေခါင္းကို ေဒါင္ခ်ာဆိုင္းေစ၏။ အစာတခုလိုက္လံရွာေဖြကာ ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။

ဖန္သားျပင္မွ မူယာမာယာ ကတ္တခ်ိဳ႕ ငိုခ်င္စရာ ကတ္တခ်ိဳ႕ ၾကည္ႏူးစရာ ကတ္တခ်ိဳ႕ ေဒါသျဖစ္စရာ ကတ္တခ်ိဳ႕ ဦးေႏွာက္ႀကီးမွမခံစားပါ။ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားအလုပ္လုပ္ရ င္း အလုပ္တြင္က်န္ေနခဲ့သည္။
နာရီစက္သံႏွင့္ ဦးေႏွာက္ႀကီး အိပ္ယာေပၚေပ်ာ္ဆင္းသြားသည္ မနက္ နာရီအခ်က္ေပးသံျမည္သည္အထိ အိပ္မက္ဆိုတာမရွိ မ်က္ခြံႏွင့္မ်က္လုံးၾကား ကြာဟမႈဆိုတာမရွိ ဦးေႏွာက္ႀကီးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။

က်ေနာ့္ႏွလုံးသား တညလုံး ေျပာင္းျပန္ တညလုံး အလုပ္လုပ္ေနသည္။

လမ္းႏွစ္လမ္းေရွ႕တြင္ ဖ်က္ကနဲမီးစိမ္းလုိက္သည္။

က်ေနာ္ . . . ဘယ္လမ္းကို . . . ေမာင္းႏွင္ရ . . .မည္ . . . နည္း။






nelay

“နီေလး”

 

 

“နီေလး”


ဘာမွမဟုတ္ဘူး

အဲဒါ

ရူးေနတဲ့လူ။





-ေန႕သစ္
၂၈.၄.၂၀၁၀

နတ္သား .............. သို႔

နတ္သား .............. သို႔



ဟိုး ... ေရွးေရွးတုန္းက .. ။

အနီေရာင္ နတ္သားတစ္ပါး

နတ္သက္ေၾကြတဲ့ ပံုျပင္ ၊ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္ ။





သူက ကမာၻ ႔အျပင္ဘက္ဆီကေန

ေၾကြဆင္းလာတဲ့ နတ္သား ။




အနီေရာင္ နတ္သား ။





အကၤ် ီဖို႔ရို ႔ဖားရား ၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ခပ္စုတ္စုတ္ ။

ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုး အျမဲလြယ္ လို႔ ။

ဒါေတြက သူ ႔ရဲ ႔ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြ ျဖစ္တယ္ ။






ေသာက္ပြဲသဘင္ က်င္းပျပီးရင္

ကဗ်ာရြတ္တယ္ ။

မူးလာရင္ မိန္းမ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတယ္ ။

အဲ့ဒီထက္ ပိုမူးသြားရင္

သူ ခ်စ္ရတဲ့ မိန္းမ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတယ္ ။

သူ ႔မေကာင္းေၾကာင္း သူ ျပန္ေျပာတယ္ ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေၾကာင္း သူ ျပန္ေျပာတယ္ ။

ေခါင္းအံုးထက္က ေသြးစက္ေတြအေၾကာင္းေျပာတယ္ ။

အ၀ါေရာင္ ပိေတာက္လမ္းေလးအေၾကာင္းေျပာ

တယ္ ။






လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း စကားလံုးေတြ ငွဲ ႔ေသာက္တတ္တဲ့

နတ္သား က ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ဒႆနေတြ

မႈတ္ထုတ္တတ္ျပန္ေရာ ။

ေက်းဇူးတရားကို ငရဲတစ္ပါးလို ေၾကာက္ရြံတတ္တဲ့

နတ္သားက ၊ ကဗ်ာေတြကို

လိုက္ျပံဳးျပတတ္ျပန္ေရာ ။






တစ္ခါတစ္ေလက် ၊ သူ ႔ ဗိမာန္ေတာ္မွာ

ရႈပ္ပြေနတတ္တဲ့ အမိႈက္ေတြအေၾကာင္း

စိတ္လိုလက္ရ ရွင္းျပတတ္တယ္ ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ကလည္း ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ပဲ

သူ ႔ အမိႈက္ေတြကို ကန္ထုတ္ပစ္တတ္တယ္ ။






ကဗ်ာဆရာ နတ္သားက ၊ ကဗ်ာဆရာ မပီသစြာပဲ

ဖက္ၾကမ္း မေသာက္တတ္ျပန္ဘူး ။

( နတ္ျပည္မွာ ဖက္ၾကမ္း မရွိလို႔ ေနမယ္ )

တစ္ဘူးသံုးရာတန္ စီးကရက္ကိုေတာ့

ခံုမင္စြာ ရိႈက္ဖြာေနတတ္တယ္ ။






တစ္ခါတစ္ခါ ကားလမ္းေဘးမွာ အရက္ထိုင္ေသာက္တယ္ ။

တစ္ခါတစ္ခါ ကတၱရာလမ္းေပၚ ပက္လက္လွန္အိပ္တယ္ ။

တစ္ခါတစ္ခါ သီခ်င္း ေအာ္ဆိုတတ္တယ္ ။

တစ္ခါတစ္ခါ အတင္း ေအာ္ငိုတတ္တယ္ ။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ နတ္သားက ၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္

ပန္း ပန္ ေပး တတ္ ေသး တယ္ ။






နတ္သား ေရ ။

ရင္ဘတ္ခ်င္း တူလို႔ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကျပီးျပီပဲ ။

ဖိနပ္ေတြ ခြၽတ္ ။

ေခါင္းေပၚ လက္တင္ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ။






( ကိုနီေလးအတြက္ အမွတ္တရ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ )






ေလးစားစြာျဖင့္


ဆူးခက္မင္း