ခေရမွတ္စု

ခေရမွတ္စု

………………
…….
……………..
……..

ရြာက်ေနတဲ့ အေမွာင္ေတြကို ေျဖးေျဖးရႈရွိက္ ပုံတူညမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တယ္။
လမ္းမထက္က စိတ္စြတ္ေၾကာင္းမွာ … ငါ့စိတ္ေတြ ငါဒရြတ္တိုက္ဆြဲလာခဲ့တာ မာက်ဴရီမီးေရာင္ေအာက္မွာ အထင္းသား။

…

‘‘အမ်ိဳးသားျပန္လည္သန္စြမ္းေရး’’ ဆိုင္းဘုတ္ကိုျမင္မွ … လမ္းေတြအေတာ္ေျပာက္ခဲ့တာကို ေမ့ထားတာ ျပန္သတိရလာတယ္။ ငါ့ကိုယ္ေပၚတစ္၀က္ လမ္းမထက္မွာ ပုံလွ်က္တစ္၀က္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္က မႈိန္ေလွ်ာ့အားနည္းေနတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႕ ငါ့ကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္ကိုၾကည့္တယ္။
သူ႕ပါးစပ္က စကားလုံးတလုံး ထြက္က်လာတယ္။ အေမွာင္ေတြေရာထားတဲ့ေလေျပေတြၾကားထဲက ကၽြန္ေတာ္တေယာက္သာ သူ႕ေျပာတဲ့ စကားလုံးကို ပီပီသသၾကားလုိက္ရတယ္ … ။

‘‘အစႏွင့္အဆုံး’’

…

သူဟာ ပန္းတစ္ပြင့္ဆိုလွ်င္ ပန္းတစ္ပြင့္မဟုတ္တာပိုေသခ်ာသြားခဲ့တယ္။ ပန္းဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ စိတ္ခေရပြင့္ေတြဆို ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ စႏၵာယား သံကို ထည့္လိုက္ရင္ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တင္စားေတာ့မဲ့ စကားလုံးေတြက မလုံေလာက္ေတာ့လို႕ပါ။ အႏုပညာရဲ႕ အျမင့္မားဆုံး ဂီတထဲက ဘယ္တူရိယာမွယွဥ္လို႕မရတဲ့ စႏၵာယား သံနဲ႕ဆို အနည္းငယ္လုံေလာက္သြားလိမ့္မယ္ … ။ မိန္းမတိုင္းဟာ မိခင္ျဖစ္မလာခဲ့ေပမဲ့ မိခင္ေမတၱာဟာ မိန္းမေတြမွာပဲရွိတယ္ဆိုတာ …

ကၽြန္ေတာ္ တေယာတစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တေယာ မထိုးတတ္ခဲ့ပါဘူး ။
(သြားေရာင္းစားမလို႔)

မိဘတိုင္းက သားသမီးအေပၚ အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္လို႕ တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က သားသမီးေတြက မိဘေတြအေပၚ အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္လို႕ေျပာတယ္။ မိသားစုဘ၀ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြကို ျဖစ္လာဖို႕ ေပါင္းစုျဖစ္တည္ထားတဲ့ မိုးတြင္းကာလ ေကာက္ရိုးအသိုက္ကေလးပါပဲ ။ အျမဲျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႕ ေကာက္ရိုးမွ်င္ကေလးေတြေတာ့လိုတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေလ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္းကို မိတ္ေဆြေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
(အသံ၀င္ေနလို႔)

ကၽြန္ေတာ္ သက္တန္႕မွတ္စု တစ္ခု လက္ေဆာင္ရခဲ့တယ္။ အမည္နာမ အမ်ိဳးမ်ိဳးေခၚေ၀ၚတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီကေပါ့ ။
(ေခြး မ ၀က္ မ)

အဲဒီ့မွတ္စု စာအုပ္ကေလးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀မွာ ရွင္းလင္းလတ္ဆတ္သြားလိုက္တာ ျမက္ခင္းေတြ သူတို႕ကိုယ္ေပၚက ႏွင္းခက္ေတြကို ခါထုတ္လိုက္သလိုပါပဲ … ။ ဘယ္သူမွမသိၾကဘူး ။
(ဘယ္သိမလဲ)
...

ေခြးတစ္ေကာင္ စြဲစြဲငင္ငင္ အူ လိုက္တာကိုပဲ အေမွာင္အတြက္ သိပ္လုိက္ဖက္တဲ့ ဂီတတစ္မ်ိဳးလားလို႕ လမ္းေပၚက စိတ္ကိုကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္တယ္။ သူက တိတ္ေနတယ္။ ဘာမွေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့လို႕လား။ မေျပာခ်င္တာလား။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မေမးမိပါဘူး။ တခါတေလ လူဆိုတာထက္ စိတ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြက ဆြံ႕အမႈံေတေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ေနာက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတာလား ခရီးေတာ့အေတာ္ေပါက္လာခဲ့တယ္ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲရပ္ေနတယ္လို႕ပဲထင္ေနခဲ့တာ ေနာက္မွေသခ်ာကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာကို ဒီေနရာမွာရပ္ေနခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေအာက္ကလမ္းေတြက သူ႕အလိုလိုေရြ႕ေနၾကတာေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လမ္းေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခရီးေဖါက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။
(ကၽြန္ေတာ္က ေျခာက္လမ္းသြားႀကီးပါ)

အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမြးကထဲက ရပ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ လမ္းေတြက ေရြ႕ေန ကမာၻၾကီးက လည္ေနတာကိုသတိမထားမိေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းေလွ်ာက္တယ္လို႕ပဲ လူေတြထင္ေနခဲ့ၾကတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ငိုေၾကြးခဲ့တယ္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြမဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ….

 ေသြ႕ေျခာက္သြားတဲ့ သူမ မ်က္ရည္ေတြသာ ရနံ႕ရွိမယ္ဆိုရင္ ခေရ ရနံ႕ရမလား ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဘတ္ေအာက္က ဥတုပ်ိဳေလးထဲမွာ ဖန္ၾကဳပ္ေလးနဲ႕ ရနံ႕ေတြ ဖမ္းေလွာင္သိမ္းထားလိုက္မယ္။ မငိုပါနဲ႕ေတာ့ကြာ မင္းေသာက ကိုေဘးလူတစ္ေယာက္က မ်က္ရည္ေတြနဲ႕အားေပးေနလို႕လဲ အပိုပါပဲ။ ေသာကကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သိမ္းထုတ္ေမ့ေပ်ာက္ဖို႕ အသင့္ျဖစ္ရင္ အားယူပ်ံတက္လာမဲ့ မနက္ခင္းေနေရာင္ေတြနဲ႕ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရွိလာအုံးမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ရြက္လႊင့္ေနၾကအုံးမယ္။

Middle in no where

ဘယ္မွန္းမသိတဲ့ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္။ ေသခ်ာလား ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာ ။ ဘာကိုမွမရွိေတာ့တဲ့ ပစၥဳပန္အခြံသက္သက္ၾကီးသာ ပိုင္ဆုိင္မႈကို ပုံသဏာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ဖြဲ႕အိမ္ထားၾက။




nelay