ႏိုးထလာတဲ့ ပြင့္ငုံ႕ေတာ

 

ႏိုးထလာတဲ့ ပြင့္ငုံ႕ေတာ

 

နင္ဟာငါ့ေကာင္းကင္တခုလုံး ခြာခ်သြားၿပီးမွ
ငါ့ကိုဘာလို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳး ငိုျပရတာလဲ တိမ္ပ်ိဳ

ေနလုံးေတြ တီရွပ္ေပၚမွာ ေကာက္ယူခ်ယ္သထားတာပဲ
ငါ့ကိုဘာလို႕ အစိမ္းလုိက္ မုန္းျပခ်င္ရတာလဲ ကမၻာရယ္
တညိဳ႕ညိဳ႕ အုပ္ဆုိင္ၿပီးမွ . . .
ငါဆိုတဲ့သက္တန္႕က ေကြးလာခဲ့ရတာပါ

မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးဆူျပမွ ေရတံခြန္ေတြ . . .
ငါ့ရြာကိုတိုက္စားသြားရတာေလ
စြန္တေကာင္ရဲ႕ မ်က္လုံးေအာက္မွာ . . .
ပန္းခင္းႀကီးတခုလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီ

ပြင့္ေတာရဲ႕ ဘယ္ဖက္ပါးျပင္က အမွတ္ေလးဟာ . . .
ငါတမ္းတမ္းတတ အမွတ္ရေနတဲ့ အငုံ႕ေလး တခုေပါ့
ျပန္ျပန္ေတြးတိုင္း ေျခေရာလက္ေရာ လိမ္ေနခဲ့တာ
ၾကည့္တဲ့သူတိုင္းမရွင္းၾကဘူး . . .

ေျပာမရဆုိမရ ပတ္တီးပရဗြနဲ႕
ငါ့ပါးစပ္ေတြ ခ်စ္တယ္ႀကီးပဲ လိွမ့္လိွမ့္ထြက္ေနတယ္
တိုက္ေတြကုန္းရုးံ ထလာၿပီးေလ
ေဟမာန္ေတာကို ငုံ႕ၾကည့္ေတာ့မယ္ ေႏြႏွင္း . . .

နင့္အျမင္ေတြ ရွင္းေအာင္ နင့္မ်က္ႏွာေပၚက
ဆံႏြယ္လွလွေတြ ငါ့ဘ၀နဲ႕ယူငင္ရွင္းပါရေစ
အနီေရာင္ ၿမက္ခင္းေတြ ႀကီးထြားလာလိုက္တာ
ငါ့ျပတင္းမွာ မႊန္းၾကပ္ေအာင္ စိမ္းေနၾကၿပီ

ငါ့ကိုယ္ငါျပန္မျမင္ရဘူး ပြင့္ငုံ႕ . . .
ေလေတြအဟုန္လိုက္ တုိက္ေနၾကၿပီး . . . 

ေႏြႏွင္းရယ္ . . . ။

nelay