အလြမ္းေတြ ထည့္၀ွက္ထားတဲ့ ေႏြဦးလကၤာ

အလြမ္းေတြ ထည့္၀ွက္ထားတဲ့ ေႏြဦးလကၤာ




အဆိပ္သင့္ ညေနခင္းမွာ
အသည္းကြဲ ဒိုင္ယာရီေတြ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾက ။
ငါ့လည္ပင္းေပါက္ထဲ ေခါင္းလွ်ိဳလိုက္တဲ့
အလြမ္းေတြ ၊ အလြမ္းေတြ ။
စကားမဲ့ေနတယ္ ။ အလြမ္းေတြ စကားမဲ့ေနတယ္ ။
စကား၀ါပန္းေတြ ပြင့္ေနေပမယ့္
အလြမ္းေတြ စကားမဲ့ေနတယ္ ။

မ်က္စိကိုတအားမွိတ္လိုက္ေတာ့
ေျခသံေတြထဲ သစ္အုိပင္က ေသရြာမွျပန္ထ
လြမ္းတယ္ဆိုတာ စကားေျပာမတတ္တဲ့
အတိတ္ေမ့ျခင္း ဆည္းဆာေတြ ငါေသာက္သုံး
တစ္ဘ၀လုံး စမ္းေခ်ာင္းထဲ စကားလုံးေတြေမ်ာခဲ့ ... ။

(၁) လြမ္းတယ္ ။
(၂) လြမ္းတယ္ ။
(၃) လြမ္းတယ္ ။
လြမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာလိုက္ဖို႔
ငါ့ အလြမ္းကို ငါ ျပန္လြမ္းေနရ ။
လြတ္ / လြဲ / လြမ္း ။
လြတ္ထြက္သြားတဲ့ လမ္းေတြမွာ
အလြဲေတြနဲ႔ ေနသားက်ေနတဲ့ေကာင္တစ္ေယာက္
မင္းကို လြမ္းေနတယ္ ။
(၃) လြမ္းတယ္ ။
(၂) လြဲတယ္ ။
(၁) လြတ္တယ္ ။

ဒီမွာရပ္
ငါ့ႏွလုံးသားကို စကၠန္႕အစဥ္အတိုင္းျဖတ္ထုတ္
လြမ္းတယ္ဆိုတာကို ရုပ္ေသးလုပ္ပစ္မယ္
အဂၤါေန႕ထူးမွာ မီးခိုး,ကေျခသည္ကေလးရဲ႕ေျခဖ၀ါး
ငါ့အလြမ္းနာက်ဒဏ္ရာနဲ႕
၁။ လြတ္တယ္
၂။ လြဲတယ္
၃။ လြမ္းတယ္ ....
စိတၱဇကိုပ်ိဳးၿပီး စည္းေက်ာ္လြမ္းျခင္းေတြ
ေခါင္းငုံ႕ေမာ့ေငး ... ဖုန္သဲေတြ ငါ့ကို၀ါးျမိဳေဆြးေနၾကတယ္...။

ဟုတ္တယ္ ။
လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ နတ္ပ်ိဳမ ။
နင္က လာျခင္းမေကာင္းတဲ့ နတ္ပ်ိဳမ ။
အလြမ္းေတြသာ ဆုလာဘ္ေပးသနားခဲ့တာ ။
မလြန္လြန္းဘူးလားကြယ္ ။
တစ္ရစ္ထက္ တစ္ရစ္ တက္လာတဲ့ အလြမ္းေတြ
(၁) (၂) (၃) ............ ။
ျပီးရင္ ... ဘာလာမလဲ ။
ဘာေတြလာျပီးမလဲ ။
ဘာေတြလာျဖီးမလဲ ။
အလြမ္း (၁)
အလြမ္း (၂)
အလြမ္း (၃)
အလြမ္းနဲ႔ စ ၊ အလြမ္းနဲ႔ ဆံုး ။
ဒီေႏြ ပူတယ္ဆိုတာ ၊ အရင္ေႏြေတြလိုပါပဲ ။
ထူးမျခားနား ။

သရုပ္ေပၚေအာင္ နင့္ကိုေခၚရရင္ နတ္ေတြငိုလိမ့္မယ္ ...
"အ"ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားတဲ့ ေႏြဦးနန္းေတာ္မွာ
ပူေလာင္ျခင္းအခန္းက်ဥ္းထဲ အလြမ္းေတြအသိုက္အုံဖြဲ႕
အက်ဳိးအပဲ့ေတြနဲ႕ မိုးေကာင္းကင္ကို
ငါ့အလြမ္းေတြလႊတ္တင္ရင္ မိုးေခါင္သြားလိမ့္မယ္
ေနာက္ဆုံးလာမယ့္ လမ္းတစ္ခုမွာ
အလြမ္းဆိပ္မိထားတဲ့ကိုယ္တစ္ျခမ္းကို ....
ငါက
ဘာကိုလြမ္းေနရဦးမလဲ ... ။

ေကာင္းကင္ အက်ိဳးအပဲ့ထက္မွ က်လာေသာ
နတ္ေတြ ငိုခ်လိုက္တဲ့ မ်က္ရည္နက္ေတြ ။
အကာလ ( “အ” ကာလ ) ညဥ့္ဦးယံမွာ
စည္းေက်ာ္သြားေသာ မိုးေခါင္လြမ္းျခင္းမ်ား ။
လြတ္ / လြဲ / လြမ္း ။
မီးခိုး,ကေျခသည္ကေလး ေရ .. ။
ငါ့ နတ္ပ်ိဳမကို ေျပာေပးစမ္းပါ ။
စကၠန္႔နဲ႔အမွ် လြမ္းေနတဲ့ ဆည္းဆာေတြ
စကားလံုးထဲ ေမ်ာခဲ့ ။
စကားလံုးေတြ ေမာခဲ့ ။
စကားေျပာ မတတ္လို႔ လြမ္းတာပါ ။
စကားမေျပာတတ္လို႔ လြမ္းတာပါ ။
ဖြဲ ႔စရာ စကားလံုး မရွိေတာ့လို႔ လြမ္းတာပါ ။
ဖြက္စရာ စကားလံုး မရွိေတာ့လို႔ လြမ္းတာပါ ။
မ်က္စိကို တအား မွိတ္လိုက္ေတာ့ .... ။
ရွင္လ်က္ႏွင့္ ရွင္ျပန္ထေျမာက္ေသာ သစ္ပင္အို ၏
ဦးတည္ရာမဲ့ ေျခသံ ။                ။



နီေလး ၊ ဆူးခက္မင္း
29.3.2010